Daar stond ik dan, huilend in de wc van het werk. Jaren heb ik niet meer gehuild op het werk, omdat het niet meer ging. Ik haat dit dan ook, maar wanneer het los komt, komt het los.
Ik zal eerst beginnen met wat achtergrondinformatie. Ik werk als verkoopmedewerker bij Centerparcs De Kempervennen in The Daily Foodstore; oftewel de supermarkt. Ik doe dit in de weekenden en vakantieperiodes. Mijn werkzaamheden zijn: klanten helpen/adviseren, kassawerkzaamheden, administratie, winkelpresentatie en schoonmaken. Ik doe dit al een bijna 2,5 jaar, met een paar pauze periodes (vijf maanden stage in het buitenland en 5 maanden corona lockdown).
Er zijn verschillende diensten die ik kan draaien. De eerste is ‘Hartloper Vuller’. Dit houdt in dat ik de vracht aanvul in de winkel en daarna de winkel recht trek. Dit is fysiek best zwaar werk, omdat ik met karren en dozen werk. Deze dienst is vaak 5 uur. Daarna heb je nog ‘Inkopper’. Dit is een kassadienst. Deze kan 5 of 9 uur duren. Bij een kassadienst help ik gasten aan de kassa, maar probeer ik ook de winkel om mij heen netjes te houden.
Na de corona lockdown wilde ik heel graag weer werken. Toen dit eenmaal weer kon, merkte ik dat mijn lichaam aan het opgeven was. De uren vielen zwaar. Mijn lichaam stribbelde tegen. De 5 uur diensten gingen nog maar net, maar de 9 uur waren zwaar. Toen ik op donderdag 6 augustus opstond merkte ik al dat dit niet goed zou komen die dag (een werkdag van 9 uur). Ik had pijn en was kapot door de vermoeidheid. Toch fietste ik naar het werk toe, omdat ik niet in wilde geven. Ik heb altijd al de drang gehad om hetzelfde te willen doen zoals gezonde mensen. Daarom heb ik altijd gewoon ook de 9 uur diensten gedraaid. Maar eenmaal op het werk stortte ik mentaal helemaal in.
Hier schrok ik wel even van. Er zal dus iets moeten veranderen. Moet ik om minder uren vragen of stoppen? Maar ik wil niet weer weg. Ik hou van dit werk. Het geeft me toch een soort van voldoening, dat ik het doe. Mijn collega’s merkten toch dat er iets was. Zij gaven mij het advies om naar mijn leidinggevende te gaan. Dit wilde ik in eerste instantie niet, omdat ik wist dat ik zou breken. Ik verzamelde mijn moed en liep naar het kantoor.
Hier brak ik dus ook. Ik vertelde mijn problemen aan mijn leidinggevende, die haalde zijn schouders op en zei: ”Ja maar, dan veranderen we je uren toch!” Zonder problemen, zonder gezeur, met heel veel begrip en een toon van ”is toch heel normaal!” Hij heeft meteen al mijn uren naar 5 uur gezet, vervanging geregeld voor de komende dagen en aan de planner doorgegeven dat ik nog maar voor 5 uur word ingeroosterd. Hij vond het heel belangrijk dat ik mijn werk zonder problemen kan verrichten.
De reden dat dit zo zwaar viel was dat het heel vernederend voelt om als 25-jarige om minder uren te moeten vragen, omdat het lichamelijk niet gaat. In mijn ogen hoort dit niet, maar de realiteit is soms erg anders.
Ben jij ook aan het werk? Hoe gaat jouw leidinggevende om met jouw aandoening? Laat het mij weten in de reacties op Facebook en/of Instagram. Een privé berichtje mag ook altijd.
Leven Met Lepels 
Een gedachte over “Minder uren aanvragen”