Ik beschreef wel eens op Instagram dat ik huiswerk op school afmaak. De reden hiervoor is dat dan mijn lichaam thuis kan overgaan naar een ruststand. Dit werkte prima voor mij, met uitzonderlijke dagen dat ik het bed helemaal niet uit kon komen. Dit waren dan rustdagen. Die keus heb ik nu niet meer. Les kan ik via MS Teams bijwonen en alle uitleg staat toch online. Ideaal toch? Zou je haast denken. Maar de praktijk is toch vaak anders.
Rust- en werkdagen zijn de afgelopen maanden moeilijk van elkaar te onderscheiden. Mijn lichaam is in de war. Voorheen als ik thuiskwam van het werk/school zette mijn lichaam zijn ruststand in. Hierdoor kon het lichaam alle energie van de dag verwerken en werd ik in zekere zin aan de lader gezet voor de volgende dag (mocht de lader überhaupt werken). Nu mijn slaapkamer mijn kantoor is geworden weet ik niet meer in welke stand mijn lichaam moet staan.
Voorheen, weg van huis stond deze in werkstand. Ik moet dan kunnen functioneren ondanks dat vervelende symptomen van mijn diagnoses om de hoek komen kijken. Ik heb er jaren over gedaan om tot dat punt te komen. Daarbij, als mijn lepels (=energie) op beginnen te raken, dan valt die soms ook nog eens in overlevingsstand. Als ik dan weer thuiskwam, kon ik die weer uit zetten. Helemaal omdat ik nog thuis woon en de huishoudelijke taken door iemand werden opgepakt.
Ondanks dat ik dankbaar ben voor mijn opleiding, door hun lessen volledig te digitaliseren, ben ik ondertussen al in overlevingsstand vanaf het moment dat ik mijn bed uitstap. Ik ga niet meer weg van mijn werkplek. Dat gevoel van thuiskomen is volledig verdwenen. Zodoende ben ik mijn ruststand kwijtgeraakt.
Het feit dat ik dan ook nog eens op mijn slaapkamer werk maakt het er niet makkelijker op. Maar waarom werk ik dan niet ergens anders? In principe kan ik beneden werken. Waar nog twee anderen aan het werk zijn, twee honden die om aandacht vragen, waarvan één nog in training, de katten die miauwen om eten en de radio op de achtergrond waarbij je 24/7 wordt volgegooid met corona, corona en nog meer corona. Heel veel prikkels die mijn concentratieproblemen niet erg ondersteunen.
Het lijkt dus allemaal niet zo gemakkelijk voor iemand die iets vaker thuis zit, dan de gemiddelde student. Maar ondanks dat ik vaker de muren van mijn slaapkamer zie dan de binnenkant van een kroeg betekent niet dat thuis werken ideaal is voor mijn dagelijkse situatie.
Ken jij iemand die nu thuis werkt/studeert met een beperking? Check dan eens of het allemaal nog wel te doen is. Of je nu zelf student, docent of een werkgever bent. Ga samen opzoek naar de juiste balans tussen werk en rust. Want omdat het thuis kan, betekent niet dat het ook moet.
Volg me ook nu op Twitter.
Leven Met Lepels 