Stage update: eerste indruk

Net voor de voorjaarsvakantie ben ik begonnen met mijn afstudeerstage voor mijn opleiding marketing en communicatie. Ik maak dagen van 5 uur; een werkweek van 25 uur. Daar heb ik, in overleg met school, bewust voor gekozen. Deze regeling heeft mij in het verleden al eens geholpen bij o.a. mijn stage bij H&M en op het werk. Hoe dat ging lees je hier!

Even terug naar het begin
Ik was nogal zenuwachtig om te beginnen op stage, omdat ik tijdens het sollicitatiegesprek wel heb aangegeven dat ik chronisch ziek ben, maar verder zijn we er niet op ingegaan. We spraken eerst de normale werktijden af (8 uur per dag). Toen stage steeds dichterbij kwam werd mijn lichaam niet veel beter. Ik moest eraan toegeven dat ik dat toch niet ging halen. Ik heb toen de hulp van school ingeschakeld met de vraag of ze met stage konden communiceren of het mogelijk was om toch voor die 5 uur per dag te gaan. Dit vond ik zelf lastig. Gelukkig ging stage akkoord met een werkweek van 25 uur, zonder verdere informatie over waarom. Die bal lag bij mij! Nogmaals vond ik dat erg lastig, maar fair!

Voor mijn gevoel was ik al niet goed begonnen. Ik begon met een introductiedag waar ik me voor had afgemeld, een paar uur van tevoren, na een heftige paniekaanval op school. Gelukkig bleek ik achteraf niet de enige te zijn en werd de introductiedag naar de woensdag in de eerste stage week geschoven. Daarna ben ik de eerste twee dagen niet op stage geweest door de vele sneeuw en gladheid op de weg. Ik wilde dat niet riskeren met de elektrische fiets. Als ik dan ter val kom ben ik verder van huis. Na de introductiedag van woensdag, waar heel veel informatie werd gegeven en ik met hoofdpijn de rest van de dag op bed lag, begon ik donderdag eindelijk met stage.

Het effect op mijn lichaam
De eerste ‘week’ zat er uiteindelijk op en ik merkte al meteen wat weerstand van mijn lichaam. Dit kwam deels omdat ik nog met de bus moest reizen (i.v.m. dat ik het te koud vond voor de fiets) en de vele prikkels van o.a. indrukken en nieuwe opdrachten. Velen denken omdat ik als marketing en communicatiemedewerker aan de slag ga, het alleen bureau werk is, maar dat is niet zo. Op het kantoor ben ik eigenlijk continu erg alert op mijn omgeving. Dit heeft te maken met bepaalde activiteiten die plaatsvinden op onze afdeling. Voor mij trekt dat erg veel energie, omdat ik naast de focus op mijn werk ook de focus op mijn omgeving moet richten. Ik kan mij dus niet even afzonderen en mijn energie op 1 taak richten. Dat was voorheen niet zo’n probleem, maar momenteel wel.

Daarnaast heb ik het afgelopen jaar op school wat achterstanden opgebouwd, omdat ik mentaal er veel last van heb, dat het lichaam niet mee werkt. Dat roept veel angst, twijfels, boosheid en verdriet op. Hierdoor kon ik moeilijk de focus leggen op school. Dit is niet opeens verandert nu ik op stage ben begonnen. Het is misschien juist sterker aanwezig. Er wordt voor mijn gevoel nu heel veel van mij verwacht, want ik heb natuurlijk de afgelopen jaren kennis opgedaan die ik nu moet laten zien. Hierdoor twijfel ik heel erg over mijn kwaliteiten en wat ik kan inbrengen in het team. Ik twijfel over de kwaliteit van mijn opdrachten en blokkeer.

Als ik voor mezelf mag spreken dan ben ik een harde werker, een doorzetter en ik zal niet snel nee zeggen tegen gegeven werkzaamheden. Maar omdat mijn lichaam niet goed meewerkt zie ik op tegen de werkzaamheden. Zoals het samen ervoor zorgen dat de afdeling schoon is. Het voelt alsof ik net een uur in de sportschool heb gestaan, omdat ik eventjes de stofzuiger heb aangeraakt. Dat is een gevoel die al lang niet meer heb hoeven te ervaren. Dat is vergeleken met lotgenoten een voorrecht om te hebben. Helaas lijkt het net alsof ik weer 13 jaar terug in de tijd ben gegaan, waardoor kleine taken weer heel groot zijn.

Hoe nu verder?
Zoals ik al eerder beschreef is mijn stage niet volledig* up-to-date van mijn lichamelijke beperkingen, en hoe langer ik wacht dat te vertellen, hoe lastiger het wordt. Ik weet heel goed dat dit geheel mijn eigen schuld is. Maar, er is zo’n sterk angstgevoel aanwezig dat ik heel moeilijk los kan laten. Zoals het nu gaat ben ik bang dat er nu al te veel van mij wordt gevraagd en ik niet kan leveren. Na het de tweede week een kans te hebben gegeven heb ik mij afgelopen vrijdag (ziek) gemeld. Ik kreeg een berichtje terug met de vraag of het misschien allemaal te zwaar is of dat er iets anders was. Mijn stagebegeleidster keek dus door de telefoon al door mij heen. Dit voelde goed, omdat ik hierdoor het gevoel had dat ze toch al meer weet als dat ik denk. Gisteren ben ik in gesprek geweest met mijn loopbaanbegeleider van school over deze situatie over hoe/of we doorgaan op stage. Ondertussen staat er daarvoor een afspraak gepland.

Wordt vervolgd

*Heb het casual in het gesprek gegooid toen de vraag rondging of we veel last ervaarde van alle corona maatregelingen.