Update: stoppen op stage & omgaan met de mentale impact van het chronisch ziek zijn

Het is eigenlijk heel moeilijk om deze blog te beginnen. Het is niet zo dat ik niets te vertellen heb, maar juist extreem veel. De afgelopen tijd is een achtbaan geweest. Op mijn socials gaf ik al eerder aan dat ik voor een moeilijke beslissing stond. De keuze die ik misschien wel moest maken was om te stoppen met stage. De angst om deze stap te zetten was erg groot. Er kwamen veel vragen naar boven, die ik probeerde te beantwoorden door onder andere met naasten en school in gesprek te gaan. Maar nu is toch de knoop doorgehakt. Ik stop met stage. Achteraf weet ik nog niet of dit de juiste beslissing was en dat komt omdat het uiteindelijk niet mijn eigen beslissing was.

Huh? Ik zal het uitleggen, met als begin wat achtergrondinformatie. Zoals velen van mij weten wil ik graag, zelfs te graag, mee met de rest van mijn leeftijd/klasgenoten. Ondanks dat ik chronisch ziek ben en wat vaker een stapje terug moet nemen. Vanaf kleins af aan heb ik altijd 1 doel voor ogen gehad: niet afhankelijk worden van anderen! Dat doel werd steeds belangrijker toen ik ziek werd. Al jaren vecht ik hiervoor en heb ik al vele overwinningen in mijn bezit. Ik ging in 13 jaar van bedgebonden, naar werk en studeren combineren en een leven buiten mijn slaapkamer om. Dat is iets waar ik heel trots op mag zijn.

Na al die jaren mezelf omhoog werken en mijn lichaam op een bepaald punt brengen zag ik mezelf achteruit gaat. Dit na twee keer weer heel ziek te zijn geweest in november 2019 & februari 2020. Wat is dan achteruitgaan? Onder andere weer sneller, door kleine activiteiten, uitgeput. Weer vaker dagen bedgebonden, minder snel herstellen, ect. Kijk ook eens op mijn andere pagina’s welke symptomen dan bij welke aandoeningen horen. Klik HIER voor me/cvs en HIER voor fibromyalgie. Voor mij gevoel ging het zoveel slechter dat het voelde alsof ik weer net ziek was geworden. Die 13 jaar hard werken waren voor niets geweest.

Dat viel/valt mij dan ook erg zwaar. Mentaal heeft dit mij helemaal gesloopt. De acceptatie voor het chronisch ziek zijn is compleet verdwenen. Ik ben in een diepzwart gat gevallen en vind het ontzettend moeilijk om hieruit te komen. Alle handvatten die ik tijdens mijn depressie in 2016 kreeg (als gevolg van het jong ziek worden), hielpen niet meer. Het duurde een tijdje voordat ik naasten hierover heb geïnformeerd. Deze gesprekken gingen van fijn, naar totale breakdowns. Het is moeilijk uit te leggen wat er dan allemaal door mijn hoofd speelt. De opmerkingen gingen van: ”je moet doen wat goed voor je is”, ‘ik begrijp je”, ”wat fijn dat je dit hebt verteld”, naar: ”je moet wel positief blijven hoor” en ongevraagd niet behulpzame adviezen en meningen. Meningen over me rot voelen, hoe ik mijn leven indeel met mijn aandoeningen en levenmetlepels. En we weten allemaal dat de negatieve juist blijven hangen. Vooral als je daar al gevoelig voor bent.

Terug naar mijn studie. Studeren verliep het afgelopen jaar dus zwaarder dan voorheen, en ondanks dat ik trots mag zijn om mijn behaalde resultaten, verliep het gewoon grof gezegd kut. Mijn concentratie en vertrouwen in het werk wat ik moest leveren waren verdwenen. Opeens zag ik mezelf eerder als een fraudeur en kon ik niet meer bijhouden waar mijn klasgenoten en docenten het over hadden. School werd ook bijna niet meer onmisbaar, omdat ik nu via MS-team de lessen kon volgen. Dus ook als ik ziek was. Ik ging dus op slechte dagen aan de slag, waardoor ik constant over mijn eigen grenzen heen ging. Dat ging vaak onbewust, maar soms ook wel eens bewust. Dat gevoel dat ik dat moest kunnen kwam dan weer sterk tevoorschijn. Tot ik niet meer kon. De combinatie van fysiek en mentaal op zijn was/is een hel. Ik kwam niet meer naar online lessen, leverde bepaalde opdrachten niet meer in en examens konden mij gestolen worden. Ik ging uiteindelijk (en eigenlijk al veel te laat) in gesprek met school en maakte samen, een paar keer zelfs, (opnieuw) een plan van aanpak.

Samen met school ging ik ook aan de slag met mijn depressieve gevoelens. Ik kwam in contact met iemand van het GGzE die ik momenteel 1x in de twee weken spreek. Hier komen gesprekken naar boven over wat ziek zijn mentaal met mij doet, mijn depressie van 2016 (eerdere behandelingen, trauma’s, ect.), mijn privéleven, wat voor impact levenmetlepels bij mij heeft en natuurlijk stage.

Voor mijn opleiding is het de bedoeling dat we het laatste half jaar op afstudeerstage gaan. Niet meer rustig meekijken, maar doen! Daar ben ik dus maar heel kort aan begonnen. Hoe dat ging lees je HIER! Omdat het dus niet echt goed met mij gaat, merkte ik dat ik blokkeerde op stage. Ook hier ging ik weer twijfelen over mijn werk en vond ik het moeilijk alle dagelijkse informatie te verwerken. Ook kon mijn lichaam de combinatie van werkzaamheden niet heel goed aan. Samen met mijn loopbaanbegeleider zouden we in gesprek gaan met stage om te bespreken wat de mogelijkheden waren voor beide partijen. Misschien dat de werkdruk wat lager kon, of dat ik minder vaak naar kantoor hoefde te komen. Hier had ik al wel een goed gevoel over. Maar wat er uiteindelijk allemaal mogelijk was, dat weet ik niet. De avond voor het gesprek werd ik plotseling gebeld dat het niet meer door zou gaan, en heeft school contact gezocht met stage en daar vermeld dat ik tijdelijk* niet meer aanwezig zal zijn. *momenteel weet nog niemand wat tijdelijk inhoudt.

Ik weet nog steeds niet of ik dit leuk vind. Want aan ene kan weet ik dat ik het rustiger aan moet doen, maar aan de andere kant had ik met aanpassingen het misschien wel gewoon kunnen volhouden. Ik wilde juist heel graag niet stoppen, maar eerder bekijken wat de mogelijkheden waren. Zodat ik niet veel meer achter hoefde te gaan lopen en met de rest kan afstuderen. Hoe we nu verder gaan, dat ga ik vandaag met school bespreken.

Wish me luck!