Hoe het ‘leven met lepels’ er momenteel uitziet: ”Zal ik afstuderen?”

Hi, het is even geleden. Op 3 april plaatste ik mijn laatste blog. Sinds die tijd lukt het mij niet om echt iets op papier te krijgen. Dat kwam meer omdat ik eigenlijk bijna te veel had te vertellen. Zo heb ik onder andere zitten nadenken hoe ik mijn sociale media en blog wil gaan combineren. Op mijn sociale media behandel ik regelmatig bepaalde thema’s (die mij vaak random te binnen schieten). In mijn blogs wil ik vooral wat meer vertellen over mijn huidige leven. Bijvoorbeeld iets opmerkelijks wat is gebeurd de afgelopen week in verband met mijn aandoeningen. En laat ik daar nu eens weer mee beginnen.

Zo besprak ik in mijn afgelopen drie blogberichten hoe het gaat op stage. De eerste ging over dat ik was begonnen (deze lees je HIER), de tweede dat ik tijdelijk was gestopt (deze lees je HIER) en de derde dat ik weer was begonnen (en je raad het al, deze lees je HIER).

Afgelopen woensdag heb ik een gesprek gehad op school, om te praten over stage. Want, na een aantal weken het weer te hebben geprobeerd, ben ik toch weer thuis komen te zitten. Het gesprek wat tot dit heeft geleid was erg moeilijk en vooral erg emotioneel. Het feit dat mijn lichaam niet wil meewerken om net die laatste loodjes te leggen, is bijna niet in woorden te omschrijven. Dus dat ga ik ook niet doen.

Ik keek erg op naar het gesprek van woensdag. Ik ervaar de communicatie met school erg stroef de laatste tijd, en voel vooral veel vooroordelen over mijn gezondheid. Het lijkt alsof school nu opeens heel anders naar mij kijkt sinds ik met ‘leven met lepels’ ben begonnen. Het is erg fijn dat ik nu wat meer inzicht kan geven in mijn dagelijks leven als iemand die chronisch ziek is, maar soms krijg ik het gevoel dat mensen opeens vergeten dat ik alles wat ik tot nu toe heb bereikt, heb bereikt terwijl ik al chronisch ziek was. Voorheen kreeg ik regelmatig te horen: ‘’Hé, nog eventjes doorpakken.’’ Terwijl ik nu veel meer iets in de trant van: ‘’Hé, is het niet allemaal te veel voor je?’’, te horen krijg. En ook al begrijp ik waar het vandaan komt, voelt het heel erg alsof er nu veel meer aan mijn kunnen wordt getwijfeld.

Terug naar het gesprek. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het gesprek eigenlijk best mee vond vallen. Er werd veel gevraagd naar het begin van mijn ME/CVS en fibromyalgie, en hoe dat zich tot nu toe heeft ontwikkeld. Er werden ervaringen gedeeld en ik voelde mij toch wel meer begrepen. We waren er beide over eens dat stage er dit schooljaar niet meer in zit. Mijn gezondheid schommelt te erg, en het bedrijf kan nu niet op mij rekenen. Verder moet ik zelf ook mentaal meer rust gaan zien te vinden. Het plan is om in september pas weer te beginnen. Nieuwe schooljaar, nieuwe kansen. Om het zo maar te zeggen.

Dat betekent dus eigenlijk dat ik niet met mijn klasgenoten, van de afgelopen drie jaar, zal afstuderen. Iets wat mij wel echt pijn doet. Het voelt onder andere als falen, terwijl dat natuurlijk niet zo is. Het is niet zo dat ik niet slim genoeg ben, slechte punten heb, mijn stage heb laten verwaarlozen, maar het feit dat het medisch achteruit is gegaan. En dat moet ik leren accepteren (en dat vind ik momenteel heel moeilijk).

Het plan is om aankomende week de dingen te gaan regelen die ik samen met school heb afgesproken. Zo kwam bijvoorbeeld ook mijn zicht op de toekomst ter sprake. Ik kreeg te horen dat het misschien slim was om uit te zoeken wat mijn rechten zijn op bijvoorbeeld bepaalde uitkeringen. Als ‘back-up plan’ voor later zeg maar. Dus als ik geen onderzoek voor stage kan uitvoeren, dan ga ik hiervoor op onderzoek uit. Doe ik toch nog onderzoek. 😉