Laat ik meteen in huis vallen! Verjaardagen vind ik stiekem eigenlijk heel vervelend. Het spijt me, maar ik heb er zo mijn redenen voor.
Een week geleden zat ik op een verjaardag. Dit bezoekje was pas laat in de avond , na mijn dienst in de supermarkt. De verjaardag was ook niets groot, maar een klein kringetje samen met koffie, thee en gebak. Om de sfeer een beetje te omschrijven zaten we achter in de tuin met wat kaarsjes en een andere dempende lichtjes aan.
Terug naar waarom ik verjaardagen zo vervelend vind. Eigenlijk ligt het niet perse aan een verjaardag want die van mij vier ik met plezier, maar meer het op bezoek gaan bij iemand anders in het algemeen. Er zijn zoveel dingen waar ik rekening mee moet houden, dat ik soms als stress krijg (wat overigens energie vreet) voordat ik er daadwerkelijk ben geweest.
DEZE VERJAARDAG WAS ANDERS
Maar deze verjaardag was anders. Zoals eigenlijk alle bezoekjes die ik heb bij hen. Deze mensen kennen mij. En niet alleen hoe ik heet of waar ik studeer, maar mijn onzekerheden, dromen en mijn allerslechtste dagen door mijn ziekte(s). Bij hen is geen uitleg nodig. ‘’Ik ben moe en ik ga naar huis’’. Meer woorden zijn niet nodig. Er is begrip en (h)erkenning. Tijdens deze verjaardag gaat het dan al gauw over het chronisch ziek zijn. In welke vorm dan ook. We praten over onze ervaringen, delen meningen en er worden concrete vragen gesteld. Zo dus ook naar mij toe.
WAT HEB JIJ DAN?
Door een, voor mij nog onbekende, vroeg aan mij wat ik dan had, en gaf daarbij ook aan dat ze het niet slecht bedoeld. Deze persoon wist niet wat (ME/cvs) was, maar was wel nieuwsgierig. Voornamelijk ook omdat deze persoon in de zorg werkzaam is. ‘’En als ik aangeef er niet veel over te weten, maar hier wel over wil leren? Is dat dan een goed antwoord?’’, vroeg ze. Wat vinden jullie? Want tot nu toe schuiven (bijna) alle dokters het ME/cvs weg en proberen ze (bij mij) alles op de fibromyalgie te gooien. Had ik maar een dokter die nogmaals vraagt naar deze diagnose. Die vraagt hoe die hierover kan leren, om zo de patiënt meer te leren begrijpen, om zo het medische veld meer te leren begrijpen. We worden al zo van het kastje naar de muur gestuurd. Mijn antwoord is dus in ieder geval, ”Ja.’’
HET IS MIJN NORMAAL
Ik kreeg het gevoel dat ik werd gehoord. Daarbij helpt iemand mij met het vertellen hoe mijn ziektebeeld eruit ziet. Ik heb nog wel eens moeite met het zelf hiervan uit te leggen. Dat komt denk ik omdat dit mijn normaal is. Hoe leg je iets uit wat voor jou heel normaal is geworden? Ik pas stiekem heel veel aan in mijn leven waar ik niet meer bewust over ben.
ER HEERST BEGRIP
De hele avond is er eigenlijk al begrip door maar weinig te zeggen, maar toch praten we bijna de hele avond over dit soort dingen. Het voelt denk ik gewoon fijn dat dat kan. Zonder vooroordelen, zonder elkaars ervaring of gevoel te bagatelliseren.
Tegen de tijd dat ik dacht, ‘’het is nu genoeg geweest, ik moet naar huis’’, had iedereen al hetzelfde idee. Dat scheelt weer met anderen die ook op energie moet letten. We sluiten de avond rustig af en gaan allemaal weer naar ons eigen plekje om hier weer (proberen) op te laden.
Mocht je nu nog interesse hebben waar ik allemaal rekening mee moet houden tijdens een verjaardag of ander feestje, dan lees verder op de volgende pagina. 👍
Leven Met Lepels 