Sporten is altijd een belangrijk onderdeel geweest in mijn leven. Ondanks mijn scoliose operatie van 2006 en het ontstaan van mijn ME/cvs in 2008. Toch bleef ik sportief. Elke week ging ik naar dansles, vroeger streetdance, en uiteindelijk in het HipHop demoteam. Danste ik in amateur theatervoorstellingen, volgde ik kort moderne dans en kon je mij vinden bij de zumba lessen in de sportschool. Maar ik realiseer mij dat ik sporten helemaal niet nodig heb om mij gezond te voelen.
Deze dingen waren natuurlijk extreem vermoeiend, maar gaven toch een soort energie. Dat ‘I did it’ gevoel. Als ik zo terugkijk weet ik niet hoe ik het überhaupt heb kunnen volhouden. Maar ik ben dankbaar dat ik het toen heb kunnen volhouden. Toen ik niet meer ging dansen, ging ik andere dingen doen. Vooral samen met mijn vriendengroep van een aantal jaren terug. Samen deden we o.a. voetballen, mountainbiken, zwemmen, of andere activiteiten.
Steeds minder sportief
Maar sinds een paar jaar geleden gaat het allemaal steeds minder en minder. Het voelt een beetje alsof hoe ouder ik word, hoe minder mijn ME/cvs aan blijkt te kunnen. En het feit dat ook nog eens Fibromyalgie in 2018 om de hoek kwam kijken hielp ook niet. Bewegen was niet alleen totaal uitputtend, het deed ook nog eens ontzettend veel pijn. Mijn sportschool abonnement behield ik wel. Zo ging ik af en toe met mijn moeder samen, maar uiteindelijk ging zij vaker alleen.
Ik werd steeds sneller ziek door mijn al dagelijkse inspanning, dat iets extra’s erbij doen er niet in zat. De sportschool liet ik daarom vaker staan. En dat haatte ik. Ik vond dat ik dat maar moest kunnen. Studeren, werken, sociale contacten behouden, huishoudelijke taken, tijd besteden aan mijn relaties én sporten. En ben je veel ziek. Dan ga je jezelf afleiden: het online wereldje. En deze wereld is niet alleen gemeen, maar fucking onrealistisch. Daar laat iedereen graag zien hoe zij gezond blijven en hoe jij dat zou moeten doen. En ik kijkend naar deze ´inspirerende´ video’s terwijl ik om 14:00 nog in bed lig, met een makkelijk maaltijd, omdat mijn lichaam te zwak is, voel ik mij lui en ongezond. En dan raakte ik gefrustreerd omdat mijn partner graag tijd met mij wilde besteden, maar dat kon niet, want ik MOEST nog sporten vandaag. Want sporten stond gelijk aan een gezonde levensstijl.
De echte definitie van ME/cvs
Pas na dat ik met mijn blog en Instagram was begonnen, wist ik pas wat ME/cvs echt betekende. Wat de echte symptomen zijn en waarom bewegen zo´n uitdaging is. Toen begon ik pas te beseffen waarom ik zoveel moeite had met mezelf naar de sportschool te krijgen; en waarom ik mijn mountainbike steeds weer vaker liet staan voor de e-bike.
Dat heeft namelijk alles te maken met inspanningsintollerantie (PEM). Niet vermoeidheid, maar het verergeren van de klachten na een (zelfs lichte) inspanning en het niet kunnen herstellen van de uitputting na een inspanning is het kernsymptoom van ME. Dit wordt ook wel inspanningsintolerantie of Post Exertional Malaise (PEM) genoemd. (c) https://www.me-cvsvereniging.nl/wat-mecvs.
Een flinke terugval in mijn gezondheid
Voor de mensen die het nog niet wiste ben ik november 2019 en februari 2020 weer heel ziek geweest, en is mijn ME/cvs verslechterd. Beetje bij beetje krabbel ik op, maar niet snel genoeg. Hierdoor is zelfs een rondje met de honden in de buurt vaak al te veel. Veel echte bewegen krijg ik alleen als ik in de winkel moet werken, maar daar om heen probeer ik het te beperken. Want na het werken ben ik zelfs al vaak ziek van de inspanning. Mijn inspanningsintolerantie is nog erger intolerant geworden.
Waarom ik het afgelopen jaar wél ging sporten
Op Instagram poste ik het afgelopen jaar waarom ik wél weer besloot naar de sportschool te gaan. Ik bedacht mij om dit te doen om er mentaal beter onder te staan. Zonder druk, en zonder mezelf te straffen als ik niet ga. Maar ondertussen ben ik in oktober voor het laatst (het is nu december). En ik heb het totaal niet gemist. Ik realiseer mij dat ik sporten niet nodig heb om mij gezond te voelen. Fysiek en mentaal. Juist nu ik het mezelf niet meer forceer voel ik mezelf veel rustiger.
Niet sporten = een gezonde levensstijl
Dus heb ik mijn sportschool abonnement opgezegd. Ik ga het bewegen niet meer forceren. Ik ga mezelf ook niet meer straffen. Terwijl sporten voor sommigen een manier is om gezonder, sterker en gelukkiger van te worden, wordt ik daar alleen maar zieker, zwakker en ongelukkiger van. Dus wat is nu werkelijk gezonder? Mijn huidige levensstijl is voor mij de manier om gezond te blijven.
Onbegrip
Lees jij nu deze blog en begrijp je eigenlijk nog steeds niet waarom niet sporten juist gezonder is voor mij, of iemand anders met o.a. ME/cvs. Dan raadt ik je aan om meer te lezen over ME/cvs met betrekking op inspanningsintollerantie (PEM). Ik weet heel goed dat sporten een positief effect kan hebben op fibromyalgie, maar door de belangrijke symptoom van mijn ME/cvs word ik hierdoor ook heel ziek. Dus in die tweestrijd kies is voor het niet ziek(er) worden. En dat zou voor de hand moeten liggen.
Sporten was vroeger een belangrijk onderdeel in mijn leven, en nu is niet sporten een belangrijk onderdeel in mijn leven. Om gezond te blijven.
Leven Met Lepels 
(Hoi, je hebt een typo in de laatste alinea; insanningintolerantie, daar moet uiteraard nog een P bij. (Dit zeg ik omdat ik zelf ook graag verbeterd word, ik hoop niet dat je het als kritiek opvat.))
Ik herken de struggle die je beschrijft. Toen ik de diagnose CVS kreeg werd ik naar een sportarts gestuurd die zei dat alles over zou gaan als ik maar telkens net iets meer bewoog dan de week daarvoor. Dus heb ik me heel lang schuldig gevoeld dat ik mijn eigen ME/CFS niet wist te genezen met beweging. (Ik had in die tijd nog niet eens genoeg lepels om informatie te zoeken, dus ik geloofde die dokter gewoon.)
Door de jaren heen blijft benadrukt worden (ook door dokters) hoe belangrijk bewegen is, dus ik blijf me schuldig voelen als ik het niet genoeg doe.
Ik heb ook pas het afgelopen jaar over PEM geleerd, toen ik bij een verhuizing ver over mijn grenzen heenging. Sindsdien heb ik een hartslaghorloge gekocht en probeer ik mijn hartslag onder een bepaalde waarde te houden.
Ik blijf mentaal worstelen met: Moet ik nu wel of niet sporten, en hoeveel dan? Je kunt je energie maar één keer uitgeven, dus sport gaat sowieso ten koste van iets anders. Wat is het belangrijkst?
LikeGeliked door 1 persoon