Waarom? Waarom leven met de angst dat mijn gezondheid weer verslechterd? Waarom leven met het denken aan zoiets negatiefs? Tenminste, de meeste zullen het negativiteit noemen. Ik noem het eerder realiteit. Ik zal het kort uitleggen.
Het gaat goed
Dat lees je goed. Het gaat namlijk goed. Na weken, nee, maanden dat het lichamelijk redelijk tot erg veel slechter ging, gaat het momenteel goed.
En goed betekent niet dat ik niet meer ziek ben. Want ho eens even, chronisch ziek betekent altijd ziek, maar op dit moment zijn mijn klachten wat naar de achtergrond geschoven. Misschien zijn ze zichzelf ook even zat.
Niet of, maar wanneer
Maar toch leef ik met bepaalde angst. Dat het uiteindelijk slechter zal gaan. Het is niet de vraag of het gaat gebeuren, maar wanneer het gaat gebeuren. Want dat is altijd zo met chronisch ziek zijn. Met aandoeningen leven die geen rechte pad bewandelen. Onvoorspelbaar zijn. Dat gaat gebeuren.
De truc is om die angst niet mijn leven te laten overnemen. Want dat weerhoudt mij ervan om deze goede periode volledig te leven. Dus ik zorg ervoor dat ik met plezier naar mijn werk ga, nu mijn lichaam zo aardig genoeg is om dit zonder teveel klachten te laten doen. Ik wil familie/vrienden zien (op een veilige manier (moet ik dat er eigenlijk wel bij zetten?)), nu ik ze wat vaker kan zien. Ik help mee in het huis, nu ik wat extra tijd en energie daarvoor heb, om die last bij de rest even weg te nemen. Ik probeer zoveel mogelijk uit mijn dag te halen, voordat ik terug ga naar de dagen waarin ik weer opgesloten lig tussen 4 muren.
Hoelang het goed zal gaat, dan weet ik niet. Dat wat niemand. Hopelijk net zo lang als dat het slechter ging.
VOLG MIJ OP INSTAGRAM
Leven Met Lepels 