Vorige week poste ik op mijn Instagram dat ik langzaam ga samenwonen. Mijn vriend heeft een appartement en we gaan nu ontdekken hoe het samenwonen gaat voordat ik mezelf bij hem inschrijf. We doen dat voor mijn eigen geruststelling door alle zorgen die momenteel bij mijn wankelende gezondheid horen.
Dus de afgelopen tijd ben ik bezig geweest met klussen en spullen over verhuizen. En dat allemaal naast het werken. Dat vond ik lastig, maar ging beter dan verwacht. Het lastige vond ik omdat ik naast het werk ‘normaal’ al weinig energie overhoudt om bezig te blijven. Nu had ik, voor mijn gevoel, geen keus. Ik moest wel, en daarom ging ik over in een soort ‘overlevingsstand’, want als ik nu stop, dan stort ik in, dus ga ik maar door, en door.
Dat is iets wat ik niemand met dezelfde aandoeningen als mij aanraad om te doen. Het negeren van je symptomen om een versie van jezelf neer te zetten die helemaal niet kan bestaat/onrealistisch is. Ik deed dat om geen commentaar te krijgen: commentaar dat ik er niet ben of dat het appartement niet op tijd af is, omdat ik niet mee kwam helpen.
Maar tegelijkertijd is er veel hulp geweest van natuurlijk mijn vriend en zijn familie, mijn familie en onze vrienden.
Tot het echt over verhuizen. Helemaal geen rekening gehouden met carnaval zouden we een week later zijn spullen overbrengen. Oftewel: de meesten ziek, zwak en misselijk van corona. Dus ging het over verhuizen gebeuren met mensen met o.a. de volgende problematieken: rugklachten, reuma, artrose, liesbreuk en ikzelf: ME/cvs en Fibromyalgie.
Dat werd de laatste dag toch echt wel te zwaar, en vooral mentaal. Ik voelde me boos, gefrustreerd en verdrietig. Vooral het gevoel dat ik mijn eigen gezondheid moet maskeren zodat andere hun lichamelijke klachten zo min mogelijk belasten. Ik voelde me onbegrepen. Op enkele na, is er weinig bij mij gecheckt of ik het nog wel aankon en weinig aangeboden om rust te nemen. Die laatste verantwoordelijkheid vond ik lastig om te nemen, omdat een aantal mijn aandoeningen lastig te begrijpen vinden. Daardoor wordt er vaak geen rekening gehouden met mijn beperkte belastbaarheid. Er heerst vaak de instelling dat je gewoon door moet gaat, en dan komt het wel weer goed.
Ondertussen is het meeste over. Ik voel ik me trots, maar ook ergens dom. Want ik weet dat ik dit nog terug ga krijgen. Mijn lichaam gaat deze drukte niet langer meer accepteren en gaat straks crashen (lees in mij blog: ME/cv(cra)s(h): crashen met ME/cvs hoe dat er soms uit kan zien).
Wanneer dat is, is nog een verassing. Maar ik ga dat cadeautjes voor het harde werk nog krijgen. Feest!
Leven Met Lepels 