Daar lag ik dan: vrijdagavond om 21:55 op de bank. Mijn vriend stuurde ik weg en ik zette nog een aflevering Stranger Things aan. Niet slecht, maar het had beter gekund. Gisteren was namelijk groot feest op het plein in Valkenswaard, en ik was daar niet bij.
Op dat moment had ik last van fomo (fear of missing out). Dit soort feestjes zijn niet vaak meer in het dorp ondanks dat vorig weekend Ameezing werd gehouden. Drie keer raden: daar was ik ook niet bij.
Een stapavond missen doet me niet zo veel. Een paar dagen carnaval missen, doet me eigenlijk ook niet zo veel (en geloof mij, ik hou van carnaval). Maar dit ene feestje had ik toch niet graag willen missen. Helaas!
En dat maakte me niet perse verdrietig of boos maar eerder teleurgesteld. Ondanks dat niets of niemand hier wat aan kon doen. Maar toch had ik het graag anders gewild. Ik had lekker met een biertje in mijn hand op de markt willen staan. Ik had lekker mee willen zingen met de muziek. Ik had graag willen dansen op een klein stukje grond terwijl anderen mensen je constant aan de kant duwen om hun vrienden of te bar op te zoeken. Ik had graag even willen losgaan als echt iemand van 27.
Maar mijn lichaam had andere plannen. Mijn lichaam had besloten het gisteren op te geven en daar moest gewoon naar geluisterd worden. Ik wist dat er ruimte was om mij op het werk ziek te melden, dus deed ik dat. En toen dat was geregeld, deed ik mijn ogen dicht en werden die tegen de avond pas weer geopend. En ergens was het ook weer niet zo heel erg. Ik wist dat deze crash eraan ging komen. En dat scheelt toch ergens. Misschien dat ik mij daarom eerder overgaf aan de stand waarin mijn lichaam zich verkeerde.
Mijn vriend heb ik dus wel op pad gestuurd. “Moet ik weg ofzo?”, vroeg hij. “Nee”, was mijn antwoord. “Maar ik wil graag dat je geniet, en niet hier vast zit omdat ik thuis moet blijven”. Dus die heeft hopelijk gezellig feest gevierd.
En vandaag heb ik twee verjaardagen. Dus wie weet had ik die wel moeten missen als ik gisteren was gaan werken én gaan feesten. Dat had ik ook niet gewild.
De tijd kan ik nu eenmaal niet terug draaien en ik moet mezelf blijven herrineren dat het is wat het is. Dit feestje moest ik maar missen, maar vandaag heb ik weer andere leuke sociale gelegenheden.
https://twitter.com/levenmetlepels?t=B0CwySHoxEe4GQnBGtDjdg&s=09
Leven Met Lepels 