Nadat ik de vorige blog schreef kwam er later een ander gevoel over mij heen: verdriet. Klik op deze link voor de blog.
Ik was verdrietig, maar eigenlijk ook boos en angstig. Verdrietig, wanneer ik mijn vriend zonder mij de deur uit zag gaan. Boos, omdat ik de hele week al mijn kracht in het werk heb moeten stoppen. En dat voor een rot salaris, waar ik nog net mijn rekeningen van kan betalen. Om vervolgens ziek te worden op precies weer die ene dag dat ik graag weg had willen gaan. Angstig, omdat dit het perspectief is voor de rest van mijn leven.
Ik zit nu buiten op het balkon, en mijn vriend heeft besloten bij mij te blijven. En dan komt een ander gevoel naar boven: schuld. Schuldig dat hij nu niet kan gaan omdat hij zag dat er iets mis was. En ik weet dat het zijn eigen keus is, maar ergens zal hij morgen wel denken: “Was ik maar bij dat feestje geweest”. En dat mag ook. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor hem moet zijn. Dat zijn vriendin niet mee kan. Maar ik weet wel hoe het voor mij is, en dat is mij vooral heel schuldig voelen.
Op dit moment komt er heel veel over mij heen. Alle emoties razen als gekken door elkaar in mijn lichaam en ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Het enige wat eigenlijk nu gebeurd is huilen en ruzie met elkaar maken. Terwijl we het allebei goed bedoelen.
Later op de avond gaat mijn vriend toch eventjes weg. Dat is goed. Ik moet mijn emoties een plek geven en hij ook. Ik probeer wat dingetjes in huis op te ruimen en duik het bed in. Ik schaam mij voor mijn gedrag. De emoties die ik geen plek kan geven op dat moment.
Het frustreert me. Dit leven knaagt aan me. Ik wil weer worden zoals ik was. En ik weet niet meer zo goed wanneer ik ben veranderd. Langzaam maar zeker heeft ME/cvs dingen van mij afgenomen. Beetje bij beetje kon ik dingen niet meer of maar weinig.
En ik voel me schuldig dat ik daar mijn partner bij heb betrokken. Ook al zegt hij hiervoor gekozen te hebben. Toch voelt het dubbel. Toch voelt het alsof hij beter verdient, terwijl aan de andere kant ik genoeg zou moeten zijn. Hoe dan ook!
Zoals je leest heb ik erg veel moeite met de acceptatie rondom het chronisch ziek zijn. Dat is al een tijdje zo. Soms zie ik de toekomst weer rooskleurig, maar merendeels zie ik alleen maar grijze wolken. En dat gevoel eet me vanbinnen op. Het voelt alsof ik constant met een gebroken hart door het leven ga. Gebroken door alles wat ik nu weer niet kon doen. En die angst die ik constant bij me draag wordt alleen maar versterkt als ik eraan denkt dat mijn vorm (mild*) van ME/cvs nog maar de eerste is. En dat laat mij al gebroken achter.
*Mild: een verlies van ongeveer 50% van het functioneren. Bron: https://me-cvsvereniging.nl/me-cvs/wat-mecvs/
Leven Met Lepels 