Ik dacht ik schrijf weer even een nieuwe blog. Waarover dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Dus laat ik mijn gedachtes maar even lopen tijdens het typen.
Zo is mij bijvoorbeeld gevraagd een blog te schrijven over de angst voor de toekomst; als iemand die chronisch ziek is. En daar was ik aan begonnen. Eerst één keer, toen twee keer en nu heb ik mijn telefoon en concepten op leven met lepels volstaan met halve teksten over dat gevoel. Het is namelijk een gevoel dat ik moeilijk uit kan leggen, en ik weet ook niet of het voor mij nog goed is om hier te veel over te schrijven. Behalve: dat het gewoon super eng is: de toekomst. De wereld lijkt namelijk steeds verder weg van begrip en ondersteuning te raken en dat maakt mij en zeker ook meerdere mensen met wel of zelfs niet dezelfde ziektes als ik erg angstig. Het is een gevoel dat niet weg te praten valt met, ”Maar kijk eens naar de mooie dingen in het leven.”
De reden dat ik hier op dit moment niet veel over zal schrijven heeft twee redenen: mijn eigen mentale gezondheid en uit liefde voor mensen om mij heen.
Mijn eigen mentale gezondheid is namelijk niet al te best. En ondanks dat ik de kant van het ziek zijn wil laten zien, blijf ik vaak hangen in oneerlijkheid, boosheid en verdriet. Ik rouw om het leven dat ik niet kan hebben en twijfel of (het) leven nog wel zin heeft. Zodra ik over de toekomst nadenk dan raak ik soort verlamd door de vele emoties die ik op dat moment ervaar. Ik neem dat gevoel overal met mij mee. Naar vrienden, familie, het werk, wanneer ik boodschappen doe en wanneer ik en mijn vriend gewoon van elkaars gezelschap willen genieten. Dat gevoel loslaten is veel en veel moeilijker dan dat je denkt. De dagen gaan maar langzaam voorbij en het enige wat ik voel is leegte en verdriet. Ik wil het liefste de hele dag in bed liggen en huilen. Over het algemeen is huilen het enigste wat ik kan doen. Huilen omdat ik bang ben voor meer onbegrip en oneerlijkheid. Huilen om de onzekerheid en onvoorspelbaarheid hoe mijn lichaam zich zal voelen en ontwikkelen… Daar ga ik weer. toch ratel ik weer door over hoe ik dat gevoel moet omschrijven.
Ook uit liefde voor de mensen om mij heen schrijf ik er verder even niet over. Ik hoor vaak dat mensen zich zorgen maken om mij. Om wat ik schrijf. En heel eerlijk. Dat moet ook. Het gaat ook vaak niet goed met mij. Maar dat was ik op mijn 13e, toen ik ziek werd, al niet meer. Maar toen schreef ik er nog niet over. Dan zette ik vaak een glimlach op en zei ik, ”Ja gaat goed hoor”. Ik heb altijd ‘ondanks´ mijn ziektes heel veel willen doen. Want ik zou en moest iemand worden die onafhankelijk van anderen zou zijn. Ik heb mijn ziektes vaak verstopt, want ik wilde dat anderen eerst zouden zien wat ik wél kon, in plaats van niet. Maar daardoor ging ik al te vaak te veel over mijn grenzen, dat mij erg veel heeft beschadigd. Ik vecht al 13 jaar dagelijks tegen de verschrikkelijke symptomen die ME/cvs en fibromyalgie (5 jaar) mij hebben gegeven. Alleen kun je het nu lezen.
Op een gegeven moment is het hoofd ook vol en ben ik dit leventje niet meer gaan accepteren. Dat gevoel is er altijd wel geweest, maar als ik maar mijn doelen voor ogen bleef houden, kwam dat allemaal wel goed. Nee, zo werkt dat niet. Zeker niet als je chronisch ziek bent. Alleen nu nemen de angst, boosheid en verdriet het veel vaker over dan de vrolijke. positieve en zelfverzekerde ik.
Toch wil ik uit liefde voor hen het hierbij laten. Het doet mij ook pijn als ik hoor dat zij zich zoveel zorgen om mij maken. Ook omdat ik hun niet echt kan helpen om mij te helpen. Alleen door te zeggen dat dit leventje al jaren normaal voor mij is. En je nu meer zorgen te maken omdat ik nu mijn ervaringen en gedachtes op internet deel is totaal niet nodig!
Ik probeer op dit moment gewoon mijn plaats in de maatschappij (weer) te ontdekken. Dat gaat altijd met vallen en opstaan. Maar weet dat ik altijd mijn best doe!
Leven Met Lepels 