Het is officieel. Op woensdag 6 juli haalde ik mijn mbo-4 diploma op. En dat betekend dat ik afscheid heb genomen van het mbo.
Het afscheid was bitterzoet. Nadat ik hoorde dat ik diploma had behaald afgelopen januari hoorde ik maar niets over een moment dat ik mijn diploma kon ophalen. Op een gegeven moment dat ik, ”Laat maar zitten.” Misschien toch wat teleurgesteld. Ik had zo hard mijn best gedaan op dit diploma en dan laten ze het zo afweten. Uiteindelijk kreeg ik toch antwoord met een datum.
Ik kwam op school aan, niet wetend wat ik kon verwachten. Eigenlijk ging er heen met een gevoel van: laat het maar over zijn. De officiële diploma uitreiking zou eigenlijk pas volgende week zijn, maar door omstandigheden hebben we die vervroegd; voor mij en een klasgenoot (aka ondertussen een goede vriendin). Maar toen we een lokaal binnen liepen was het meer dan dat ik had kunnen dromen. Er hingen slingers, werd muziek gedraaid, er was taart gebakken, de wijnglazen stonden klaar en daar stonden (bijna) al mijn docenten van de afgelopen drie jaar. Ik werd emotioneel van binnen. Ze hadden er een spektakel van gemaakt. Speciaal voor ons.
Dus zo werd mijn diploma ophalen een goede ervaring en kan ik met een positief gevoel terugkijken en afscheid nemen van het mbo. Studeren met ME/cvs en fibromyalgie is niet heel makkelijk. Ik heb mijn gezondheid veel verborgen gehouden voor klasgenoten en docenten om maar eerst te bewijzen hoe slim ik ben, voordat ze mij gaan beoordelen op mijn fysieke gesteldheid. Ik heb daar ontzettend van geleerd. Want niemand zou zijn gezondheid moeten verbergen om maar te kunnen studeren. Dus ik ook niet. Die les leerde ik eigenlijk pas vorig jaar; zo’n 5 jaar te laat. Eigenlijk pas toen ik begon met mijn blog.
Waarom ik ben gaan studeren en hoe dat is verlopen
De reden dat ik toch wilde studeren is, en dat heb ik al eens vaker beschreven in mijn blogs, dat ik onafhankelijk wilde zijn. Dus ging ik op zoek naar een manier om zelfstandig mijn brood te verdienen. En voor mijn gevoel had ik daar diploma’s voor nodig.
ik ging weg van de middelbare school zonder diploma; maar met een aantal certificaten. Toch werd ik aangenomen op een opleiding in Den Bosch. Dat ging al heel snel fout. Ik kreeg het gevoel dat studeren of überhaupt een leven opbouwen met mijn aandoeningen niet voor mij was weggelegd en stopte met de opleiding. Blijft nog steeds het beste wat ik had kunnen doen. Een paar maanden later hoorde ik van een entree opleiding. Een opleiding voor iedereen die door bepaalde omstandigheden niet (meer) op school zaten, maar wel weer willen studeren. Dat leekt mij een perfecte plek om weer opnieuw te leren ontdekken waar mijn interesses lagen. En om in ieder geval één diploma te bezitten.]\
De entree opleiding: ook wel bekend als School 23 had blijkbaar een slechte reputatie, maar is de beste opleiding waar ik heb gezeten. Hier leerde ze je eigenlijk de basis dingen die je moet weten, zoals: koken, opruimen, poetsen, wassen, bepaalde technische dingen, maar ook werd er veel gepraat over: cultuur, normen en waardes, alcohol, drugs en criminaliteit. Niet overal kregen we les in, maar zodra er verschillen besproken werden, stopte de les en gingen we dat bespreken. Je had altijd recht op je eigen mening en visie, zonder die van een ander te bagatelliseren. En vooral altijd respect bleef houden voor de ander. Want we konden juist heel veel leren van elkaars verschillen.
Op deze school leerde ik mijn liefde voor verkoop weer kennen. Daarom had ik ervoor gekozen om mij aan te melden voor, meteen hoog gegrepen, een niveau 3 opleiding: Eerste Verkoper. Helaas zagen hun niet in dat ik slim genoeg zou zijn voor deze opleiding, en keek de mevrouw van de intake alleen maar naar mijn aandoeningen. Dat zou mij in weg gaan lopen. Ik denk dat ik vanaf toen het ben gaan verbergen (behalve voor mijn loopbaanbegeleiders). Dus begon ik op niveau 2, maar werd ik na de eerste 10 weken al doorgestuurd naar niveau 3. Iets met dat ik toch slim genoeg was.
De Eerste Verkoper opleiding was vaak best een drama. Doordat ik beoordeeld wilde worden op mijn stel hersenen in plaats van mijn zwak lichaam, nam ik irritant vaak de leiding en wilde ik vooral alles maar goed doen. Ik wilde mezelf bewijzen. Dat zorgde vaak voor conflicten. Want naast dat begon ik mij ook intens te ergeren aan iedereen die de opleiding niet serieus nam. Als ze maar eens wisten waar ik vandaag kwam. Hoe het leven zomaar om kan slaan. Dat studeren niet zo vanzelfsprekend is voor iedereen. Het maakte mij vooral heel boos. In het tweede jaar kwamen vooral veel conflicten naar boven. Ik deed dingen die je niet hoort te doen als klasgenoot en heb daar tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van. Voordat ik naar deze opleiding kwam had ik geen idee hoe het was om gepest te worden, maar toen wel. Ik heb uiteindelijk mijn excuus aangeboden voor mijn acties en daarna werd het een stukje rustiger. Toch wilde Ik vaak niet meer naar school toe, en kon ik niet wachten tot ik mijn diploma in de pocket zou hebben.
Ik heb kort erover nagedacht om direct te proberen om naar het hbo te kunnen, maar daar ben ik snel op terug gekomen. Omdat ik vond dat ik te snel zou gaan. Uiteindelijk kwam ik bij een niveau 4 opleiding: Marketing en Communicatie terecht. De reden dat ik dat wilde gaan studeren, was dat ik lichamelijk niet meer in staat was om het beroep uit te oefenen waarvoor ik had gestudeerd. Op de niveau 3 opleiding kreeg ik namelijk ook de diagnose Fibromyalgie. Maar nu zou ik het anders gaan doen. Ik zou mij meer op de achtergrond houden en pas iets zeggen als ik 100% zeker wist waar ik het over had. Hier heb ik het vooral bij mezelf gehouden: Wat wil ik? Waar ga ik heen? In plaats van: Wat doet een ander?! Daardoor was de boosheid een stuk minder geworden en kon ik weer genieten van het studeren.
In het laatste jaar (ook wel tijdens de quarantaine), en vanaf het moment dat ik begon met Leven Met Lepels, ben ik mijn gezondheid toch wat meer op de voorgrond gaan zetten. Ik kon het namelijk niet meer volhouden hoe ik het al die jaren had gedaan. Ik dacht altijd gewoon mee te kunnen draaien zoals andere studenten dat konden, maar ik moest toch dingen erg gaan aanpassen. Kortere stage tijden, extra tijd voor examens, examens in meerdere delen, met de lift naar boven, extra tijd voor opdrachten, etc. En uiteindelijk verlenging op mijn schooltijd. Ik bedoel ik heb ook drie jaar langer over de middelbare school gedaan, dus waarom zou ik nu wel met de rest mee kunnen draaien?
Hoe ik terugkijk op het mbo
Ik kijk terug naar een wisselvallig, maar positief mbo avontuur. Alles wat ik in deze 6,5 jaar heb meegemaakt heeft mij gemaakt tot wie ik ben. De leuke en vooral ook minder leuke dingen. Ik heb geleerd dat studeren terwijl je chronisch ziek bent heel wat frustraties naar boven kan halen. Frustraties naar iedereen die school maar een beetje laten varen; er niet veel moeite in stoppen. Dat voelde onrechtvaardig, omdat ik elke seconde moest benuttigen om na school niet teveel energie te hoeven besteden, zodat ik die weer kon bewaren voor de volgende dag school. Ook heb ik geleerd dat wat wel en niet de beste manier is om die frustraties uit te spreken. Je zou zomaar je hele klas erbij naaien zonder dat dat je intensie was. En ook al was dat mijn intensie niet, was dat wel het eindresultaat. Alleen maar omdat ik vond dat mij onterecht was aangedaan. Dus heb ik geleerd dat dat ook op een andere manier kon. En leerde ik dat niet iedereen het even makkelijk vind om om te gaan met een medestudent die chronisch ziek is. Of te begrijpen wat dat inhoudt.
Maar gelukkig leerde ik ook dat het mbo vrij flexibel is als het gaat om studeren met één of meerdere chronische ziektes. Tenminste wel de opleidingen waar ik aan gestudeerd heb. Op de middelbare school leerde ik dat het mbo streng zou zijn. Daar sta je er dan alleen voor, maar niets was minder waar. Als ik iets aangepast moest hebben, dan werd dat geregeld. Ik heb er dan ook nooit alleen voor gestaan!
Mijn tip naar studenten die chronisch ziek zijn
Wel is mijn tip naar studenten die chronisch ziek zijn: weet wat je nodig hebt, en waar je dat kan halen. Een opleiding wil heel vaak met je meedenken, maar het is super handig om te weten wat jij als student van ze nodig hebt. Mijn ziekte: Myalgische Encefalomyelitis is een ziekte die vrijwel niemand echt kent. Als ik niet weet wat ik nodig heb, dan weten zij dat al helemaal niet. En dan kom je dus niet verder. Ben niet bang om docenten en studeren wat te laten leren over jou ziekte. En laat je niet afleiding door wat anderen doen. Iedereen heeft zijn eigen tempo in het leven. Er is geen schaamte om langer over iets te doen als jij dat nodig hebt.
Ik heb 6,5 jaar gestudeerd op het mbo en had het niet anders willen doen. Ik geloof dat dit mijn route is geweest door het leven voor een reden. Anders had ik niet de mensen ontmoet die ik nu in mijn leven heb. Oud klasgenoten die vrienden zijn geworden en ik nog steeds bijna dagelijks spreek. De lessen die ik heb geleerd over mezelf. Wie ik ben; wat ik kan; hoe ik behandeld wil worden en waar ik naartoe wil.
En je hoeft niet de beginnen met studeren om hierachter te komen. Sommigen duiken meteen de arbeidsmarkt op en leren dat daar. Sommigen kunnen beide helemaal niet en nemen weer een andere route door het leven heen. Goede en slechte ervaringen horen nu eenmaal in het leven, maar het blijven altijd levenslessen. Vaak met realisaties over jezelf of een ander. Maar laat je nooit vertellen wat je wel en niet zou kunnen. Want ooit werd mij verteld dat het mbo er helemaal nooit voor mij in zou zitten. Die blog lees je als je op de link klikt. https://levenmetlepels.me/2021/11/16/waarom-de-woorden-jij-zou-nooit-naar-het-mbo-kunnen-mij-tot-de-persoon-maken-die-ik-vandaag-ben/
Dit avontuur sluit ik met een goed gevoel af, en aankomende september begin ik aan een nieuw avontuur: het hbo!
VOLG MIJ OP INSTAGRAM
Leven Met Lepels 