De afgelopen tijd heb ik het weer zwaarder gehad. Ik ben al langer bezig met het terug accepteren dat ik chronisch ziek ben, maar de afgelopen week lukte dat gewoon echt niet.
Ik melde mij af van het werk omdat ik volledig de weg kwijt was door een paniek aanval. Ik werd letterlijk kotsmisselijk van het hyperventileren. De angst voor het onbekende en het feit dat mijn lichaam zo uitgeput was die dag en ik nog moest beginnen met werken triggerde veel. Ik kreeg in ieder geval vrij en kon weer tot rust komen.
Paar dagen later wist ik gewoon niet wat ik met mezelf aan moest. Verveling maar ook totale uitputting heerste en ik wist niet welke keuzes ik moest maken. Alle keuzes vond ik leiden naar het zieker worden en dat vond ik frustrerend. Het niet gewoon iets kunnen gaan doen zonder over de gevolgen na te denken.
Aankomende zaterdag is mijn laatste werkdag voordat school weer begint en ook dat roept een heleboel gevoelens op. Ik weet niet of ik de juiste studiekeuze heb gemaakt. Af en toe wel, maar vaak ben ik bang het niet te kunnen. Aan de ene kant bang om niet slim genoeg ervoor te zijn en aan de andere kant maak ik mij zorgen over het voltijd studeren. Ik werk op dit moment 5 uur per dag omdat ik anders daarnaast niets meer kan ondernemen. En straks heb ik langere schooltijden. Ik maak me zorgen, maar ik weet ook dat ik straks met school in gesprek moet over deze zorgen. En zorgen maken over iets wat nog niet is begonnen kost alleen nog maar meer energie. Dus zal ik het voor nu even moeten loslaten.
Loslaten. Angsten loslaten is zo moeilijk. Maar ondanks dat denk ik wel dat het al beter gaat. Er zijn weer ene heleboel momenten dat ik weer een vol leven voor me zie met mijn gezondheid. Dat het er is en daar kan ik niets aan veranderen.
Ik heb veel ervaringen doorgestuurd gekregen afgelopen tijd van mede Myalgische Encefalomyelitis patiënten. Zij vertelde mij over hun ziekteverloop. Van goed naar slecht en van slecht naar goed. Een soort achtbaan. En ik denk dat dat chronisch ziek zijn erg goed beschrijft. Ondanks dat je nooit echt beter wordt, zullen er periodes zijn dat het slechter gaat en periode dat het weer beter gaat. Maar we weten allemaal dat het accepteren dat we ziek zijn beter gaat als we ons goed voelen ten opzichte als we ons slecht voelen. En het is ook niet realistisch om alles maar te accepteren en het positieve ervan in te zien. Er is niets mis mee het benoemen van de realiteit.
Leven Met Lepels 