Concert Verhalen: The Pretty Reckless

Omdat ik komende maanden, 4 concerten ga bezoeken, begin ik hier een korte serie genaamd: “Concert Verhalen”. Concert Verhalen gaat over hoe ik met mijn ME en fibromyalgie deze concerten beleef. De planning is als volgt:

~~7 november: The Pretty Reckless, 013 Tilburg~~
29 november: Within Temptation & Evanescence, Ziggo Dome Amsterdam
19 december: Badflower, 013 Tilburg
03 februari: Palaye Royale, 013 Tilburg

Maandag The Pretty Reckless (TPR). Ik zag ze 5 jaar geleden voor eerst live en kon niet wachten totdat ze terug naar Nederland zouden keren. Helaas kreeg ik het financieel niet voor elkaar om een kaartje te kopen, en toen was het concert: SOLD OUT. Maar twee dagen van te voren verkocht iemand z’n kaartje. Ondanks dat ik wist dat ik niet genoeg rust van te voren kon nemen kocht ik die over. Wetend dat ik met een collega mee kon rijden, hoefde ik mij over het reizen al geen zorgen te maken.

Ik dacht eigenlijk vrij weinig over alles na. Niet over dat ik die ochtend moest werken, niet over hoe lang we zouden reizen, hoe lang ik zou moeten wachten tussen de aankomst in Tilburg tot aan het concert, niet waar we van te voren zouden eten en of dat mij niet al te uitgeput zou maken en vooral al niet over de vele stukken lopen en lang staan.

Tijdens het voorprogramma van TPR hakte de vermoeidheid in. Mijn lichaam voelde zich uitgeput, mijn spieren waren slap, pijnlijk, mijn ogen werden onscherp, hoofdpijn, misselijk, etc. “Shit”, dacht ik. “Niet nu al. Niet dat ik tot nu zo heb volgehouden.” Ik hoefde mij nog nergens echt zorgen om te maken en dan nu terwijl TPR nog niet eens op het podium staan, stopt mijn lichaam ermee? Ik baalde. Maar liet niets merken. “Je moet nog zeker anderhalf tot 2 uur, je houd maar vol”, zei ik tegen mezelf. Tijdens dit moment bedacht ik alles wat ik dus al had gedaan, en hoeveel energie dat ook alweer kost. ”Oh ja, daar moet ik dus wél rekening mee houden.”

Ik liet niets merken. Niet aan de anderen waarmee ik was. de hele dag eigenlijk niet. Ik dacht even niet meer na over het aangeven waar ik rekening mee moest houden. Misschien komt dat omdat de anderen al plannen hadden over hoe de dag ging verlopen. Ik ging met hun mee, dat ik pas mij maar aan. Dit zijn dingen die ik dan tegen mijzelf zeg. Ik heb nooit even stil gestaan bij het feit dat ik gewoon had kunnen vragen of ze het erg zouden vinden dat ik dus met mijn mankementen (laat ik het zo noemen) mee zou gaan. Ik wist ook niet helemaal zeker of mijn collega helemaal op de hoogte was van mijn situatie. Dus ik negeerde deze gedachtes eigenlijk en liet de dag mij brengen waar het mij zou brengen.

De klachten ‘verdwenen’ toen TPR op kwam lopen. Adrenaline nam mijn lichaam over. Adrenaline laat alle klachten mysterious ‘verdwijnen’. Ik dacht niet meer na over alles waar ik last van had. Ik voelde het wel, maar het kon mij allemaal gestolen worden. Ja, ik vond het concert belangrijker dan mijn grenzen. Die kwamen later wel weer. Nu wil ik even genieten van het gene waarvoor ik was gekomen. Iets waar ik zo’n 5 jaar op had gewacht.

En het ding ik dat ik dit dus niemand zou aanraden. Je grenzen negeren, geen maatregelingen nemen van te voren. Want ME en fibro zijn misselijke ziektes die mij dit moment had kunnen geven en mij daarna voor heel lang had kunnen laten boeten. Het was eigenlijk heel gevaarlijk wat ik deed, maar voor mij voelde dit als: ik wilde gewoon even volop leven.

Ik bleef dagen nog in adrenaline hangen en ik genoot ervan. Niet alleen van het concert, maar ook omdat het een drukke werkweek was. In het weekend zakte ik pas wat meer in. Zwakheid en pijn namen mijn lichaam en leven weer over. Aan de andere kant herinnerde het mij eraan hoe sterk ik ook alweer ben. Dat ik met zoveel pijn en zo weinig kracht zoveel voor elkaar moet krijgen. Maar ik heb zo genoten.