Jeetje wat was dit spannend. Ik kocht een paar maanden terug een kaartje voor de band Badflower. Een band waar ik al enige tijd fan van ben. Met nog maar net genoeg geld op de rekening kocht ik maar 1 kaartje.
Maar alleen naar een concert gaan had ik nog nooit gedaan. Het valt redelijk buiten mijn comfort zone want iedereen die mij kent weet dat ik niet graag ergens alleen naar toe ga. Maar toch besloot ik dit alleen te doen. We moeten immers toch meer dingen doen die we juist eng vinden. Dus daar ging ik dan.
Eerder ging ik naar dezelfde venue voor The Pretty Reckless met een collega, dus helemaal onbekend terrein was het niet. En dit keer hoefde ik eigenlijk met niemand anders rekening te houden dan met mezelf. Ergens was dit juist een hele prettige gedachte. Ik ging opstap met me, myself en I.
Reizen vind ik sowieso geen probleem zo alleen. Heerlijk in mijn eigen wereldje met muziek aan en een goed boek. De reis naar Tilburg duurde mij eigenlijk zelfs nog te kort om hiervan te genieten. De weg vinden lukt mij ook wel makkelijk. Met de gedachte dat ik 5 maanden tours heb gegeven in een toen voor mij nog vrij onbekende stad in het buitenland, vind ik nu in mijn eentje een plek ontdekken juist geweldig.
De minuten gingen voorbij en het concert kwam steeds meer dichterbij. Maar eerst eten. Ik bestel weer hetzelfde bij Taco Bel als de vorige keer. Eenmaal etend besef ik hoe uitgeput ik mij eigenlijk al voel. Het was nu al een hele ervaring die veel energie had gekost. Maar dat was de vorige keer ook. Toen hield de adrenaline mij overeind en ik verwachte dat dat dit keer ook zou gaan gebeuren.
Geleerd van de vorige keer dat je op tijd bij de venue moet zijn om redelijk vooraan te kunnen staan (wat overigens gelukt was), ging ik zeker 30 a 40 minuten eerder in de rij staan. Ik denk dat ik dit het meest ongemakkelijke vond. Daar stond ik dan alleen. Nergens om even pauze te nemen uit de rij om te gaan zitten want niemand die mijn plek even bezet kon houden. En mijn ongemakkelijke ik durft dat dus natuurlijk aan niemand te vragen. Ik voel me vrij geïntimideerd door iedereen om mij heen die overduidelijk meer naar concerten gaan dan ik. Hoewel ik dat graag zou willen, maar vaak een beetje spannend vind door mijn gezondheid.
Nee, vrienden heb ik die dag niet gemaakt. Maar een vet concert bezocht wel. En ik had gelijk toen ik mij bedacht dat adrenaline mijn lichaam over zou nemen. Dat begon al toen het voorprogramma begon: Death Poet Society. Een dikke aanrader! En snel daarna volgde Badflower. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik elk nummer kende. Ook al stond ik daar alleen, zong en danste ik met elk nummer mee en liet ik zelfs een klein traantje bij de emotionelere nummers. Ergens midden in het concert voel ik hoe stijf mijn spieren zijn. “Ooh dit ga ik morgen voelen”, dacht ik. Maar ik vond dat juist een prettige gedachte. Dat betekend dat ik mezelf goed heb vermaakt.
Aan het einde van het concert toen ik samen met iedereen de zaal verliet daalde de adrenaline een beetje en begon ik alle klachten te voelen. Met de toen bonkende hoofdpijn wilde ik zo snel mogelijk terug naar het station, maar… natuurlijk wilde ik ook ‘even’ kijken bij de merch. En ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen hoelang zo’n rij duurt. Maar tevreden met mijn nieuwe Badflower T-shirt verliet ik de venue, terug naar het station, terug naar huis toe.
Mijn telefoon heeft het die dag zwaar gehad. Eigenlijk net zoals ik. Weinig batterij, maar wel alles moeten volhouden. HOE! DAN! OOK! Die gaf het op toen ik op het station aankwam. Niet weten wanneer er een trein terug naar Eindhoven zou komen, zonder water en dus die bonkende hoofdpijn ging ik mijn lot tegemoet. Wat nu gebeurd, gebeurd. Ik zag het allemaal wel. De situatie is niet te veranderen, dus mijn zorgen maken over mijn lichamelijke klachten zich zouden ontwikkelen naar een stand waarin ik niet tot heel weinig kan functioneren had geen zin.
Maar alles kwam goed. Terug in Eindhoven kon ik mijn waterfles vullen en nam ik medicijnen in. Nu moet zeker alles goedkomen. Ik vertrok rond 15:30 van huis en kwam rond 00:30 weer thuis. Een lange, vermoeide, maar geslaagde dag.
Leven Met Lepels 