Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven over kerst. Het ging allemaal eigenlijk wel goed. Nou ja, het begon met een klein dipje op kerstavond; maar dan in de ochtend, waarin mijn lichaam duidelijk aangaf dat die meer rust nodig had. Dus melde ik mij ziek op het werk en deed mijn ogen weer dicht. Ik voelde al aan dat als ik wel zou gaan werken, dat ik dan teveel energie zou gaan verliezen en heel kerst daar last van zou hebben. Dus het was op dat moment: of werken, of kerst vieren. De volgende dag stond ik overigens wél gewoon op het werk. Want ziekmelden doe ik liever maar één dag waarin ik even kan opladen, zodat ik daarna weer aan de slag kan. Doe ik dat niet. Dan is het risico dat ik meerdere dagen ziek ben. Dus kies maar. Ik wist het wel, en het werk gelukkig ook.
Verder ging kerst dus wel lekker. Geen bijzonderheden. Dat is ook saai. Waar moet ik dan over schrijven? Ja, gewoon dat ik dankbaar ben dat het goed ging. Want ik zie zoveel verhalen van mede ME-patiënten die niet in staat zijn om kerst te vieren zoals ik dat dit jaar heb kunnen doen. Ik bedoel ik ben 3 dagen op pad geweest. Ik heb gedoucht, mezelf aangekleed, make-up en haren gedaan, naar buiten geweest om bij mensen op bezoek te gaan, veel gegeten, vele gesprekken met andere, muziek op de achtergrond, cadeaus uitgepakt, alcohol en fris gedronken. Om een paar voorbeelden te geven. Allemaal dingen die voor iemand met bijv. ME helemaal niet vanzelfsprekend zijn.
Ergens voel ik mij dan ook weer schuldig. Ik heb dan mijn social media waarin ik mijn leven met o.a. ME laat zien, maar eigenlijk is die doodnormaal op dit moment. Ja, er zijn dingen waar ik op moet letten, maar verder even geen bijzonderheden. En dat voelt gewoon alsof het allemaal in mijn hoofd zit. “Heb ik het allemaal verzonnen?”. Dus in plaats van te genieten van hoe goed het gaat, voel ik mij eigenlijk heel schuldig tegenover de rest van de community. Gek is dat.
Ik probeer mezelf niet in die gedachte te verliezen, want dat heeft geen zin. Mezelf vergelijken met anderen. Met mensen met en zonder ME. Het is allemaal verschillend.
Er zijn wel momenten geweest tijdens kerst waar ik dubbel over na moest denken. Zoals wat ik at en dronk, hoe laat ik naar bed ging en hoeveel ik ondernam voordat ik van huis weg ging. Op tweede kerstdag was er wel een wat groter moment, tijdens het gourmetten, dat ik echt even plat moest. Mijn lichaam trok het niet meer. Maar deze dag werd ook bij mij in het appartement gevierd. Dan besteed ik toch al heel wat energie aan het mensen naar hun zin te maken. Dus toen we eenmaal begonnen met de gourmet zat ik al laag. Gelukkig begrijpt mijn familie mijn gezondheid en kijkt niemand raar op als ik op de bank kruip. We laste gewoon voor iedereen een pauze in en gingen later wel weer verder.
Dat scheelt natuurlijk een hoop. Het niet hoeven te maskeren van hoe ik mij voel. Weet je wel hoeveel energie dat kost. Maar dat hoef ik je natuurlijk niet te vertellen. Iedereen doet dat. Maar hoelang houdt je lichaam dat eigenlijk wel vol? Nou, voor iemand met ME dus een stuk minder lang
Ik kijk positief terug naar de kerstdagen. Ik heb nergens het gevoel gehad dat mijn gezondheid mij iets had afgepakt. Ondanks dat ik dat voor de langste tijd wel zo zag. Ik heb mij omringt met mensen die mij kennen en begrijpen. En dat gun ik iedereen; met of zonder ME.
Leven Met Lepels 
Op naar t nieuwe jaar!
LikeGeliked door 1 persoon
Zeker!!! 🥰
LikeLike