Vroeger kon ik mezelf echt straffen als ik mijn goede voornemers nog niet helemaal onder controle had rond deze tijd. Maar dit keer doe ik het anders, want dit keer ben ik niet op 1 januari begonnen, maar al een aantal maanden geleden.
Mijn goede voornemen is: mezelf niet meer laten tegenhouden door mijn gezondheid. En misschien denk je wel, ‘’Ja maar, dat moet toch juist wel af en toe?’’ of ‘’lekkere privileges om dat te kunnen zeggen met je ME en fibro. Velen hebben geen keus!’’. En heel eerlijk, dat is ook allemaal waar.
Maar mijn goede voornemen is natuurlijk voor niemand minder dan mezelf. En mezelf is iemand die heel erg verloren is geraakt na haar terugval in 2020. Ook hetzelfde jaar dat ik begon met Leven Met Lepels. Via mijn sociale media en blog was ik altijd op zoek naar iets wat ik niet kon, niet kon hebben, had verloren, ging verliezen, en ga zo maar door. Voor content natuurlijk. Laten zien hoe erg mijn gezondheid mij tegenhield in het dagelijks leven. Vele ruzies gehad met mijn vriend omdat hij vond dat mijn content erg negatief was. ‘’Nee schat, dat is mijn realiteit!’’ Maar mijn realiteit was dat ik bleef hangen in die dingen. Dingen die ik niet (meer) kon of zou gaan verliezen door mijn gezondheid. Het was eigenlijk allemaal maar kut.
En in die gedachte bleef ik hangen. Samen met, ‘’Mijn leven is niets waard’’, ‘’ME is echt de meeste klootste ziekte ooit’’, ‘’Niemand kijkt naar mij om’’, ‘’Waarom begrijpt niemand mij?’’, ‘’Hoe ziet mijn toekomst eruit?’’, “De wereld is zo gemeen’’, ‘’Hoe oneerlijk wat er nu gebeurd met mensen met Long Covid.’’ De wereld werd voor mij één grote oneerlijke plek; waar ik dan ook het liefste van wilde verdwijnen.
En naast mijn eigen terugval in gezondheid, ging de wereld dicht. De wereld communiceerde met elkaar via hun online kanaal en dat was perfect voor iemand die nu ook weer hele dagen in bed lag. Online was mijn wereld. Maar nu dus ook voor iedereen. Meningen werden ongegeneerd overal opgegooid. De goede, maar ook vooral de slechte. Want dat is zo makkelijk. Schrijven wat je niet goed vindt. Vinden we heerlijk denk ik. Allemaal lekker een potje klagen. En dan heb ik het niet over mensen die schrijven over onterecht, maar over je buurvouw die op Facebook even duidelijk moet maken dat zij vroeger over 3 bergen moest klimmen om naar school te kunnen en het dus belachelijk vindt dat de jeugd met een e-bike gaat.
Maar wat mij vooral pijn deed was alles wat de maken had met mensen die ziek werden, en niet meer beter werden. Terwijl we allemaal in hetzelfde schuitje zaten was het onbegrip voor elkaar groter dan ooit. Nooit gedacht dat de wereld zo min over mensen zoals ik dacht. Mensen die voor altijd ziek blijven. Het interesseerde ze echt geen ene reet. Als ze zelf maar een gelukkig leven hadden, wat kon de ander dan schelen. Als ze zelf maar naar het terras konden, wat konden hun dan de IC’s schelen? De wereld werd voor mij de meeste gehate plek om te zijn, in plaats van de plek met zoveel kansen die ik voorheen zag.
Ik kon dit gevoel maar moeilijk los laten. Door mijn slechte gezondheid en de depressie die volgde zonderde ik mij steeds meer af van de buitenwereld. Maar.. ik blijf even hierin hangen. Na een lange tijd ging ik toch maar in therapie. Eerst via school en toen daarbuiten. Dat hielp, op sommige vlakken. Naast nog wat andere dingen te hebben ondernomen kan ik zeggen dat het een stuk beter met mij gaat. En wil ik dus weer terug gaan naar die mogelijkheden die ik voorheen wel allemaal zag.
Ik wil terug naar het gevoel dat ik leef, ja en ik ga het toch zeggen: ondanks mijn ME en fibromyalgie. Dus daar heb ik mij de afgelopen maanden op gefocust. Ik hoor het mezelf nog tegen mij vriend zeggen, ‘’Ik heb weer het gevoel dat ik wil leven.’’
En leven zal ik doen. Ik ga weer opzoek naar die mogelijkheden, mijn passies en waar ik daadwerkelijk gelukkig van wordt. Niet altijd meteen, ‘’Nee!’’, zeggen omdat ik bang ben voor wat er later kan gebeuren. Lichamelijk gesproken. En ondanks dat ik dat niet altijd kan uitsluiten, want ik ben wel verantwoordelijk voor mezelf en mijn acties, wil ik wat meer spontaan kunnen leven. Of dat kan met mijn ziektes? Ja? Zeg ik dus met een vraagteken. Het is mij vroeger gelukt. Dus misschien nu ook weer.
Wat ik wel weet is dat het goed met mij gaat. Mijn ME en fibro zijn redelijk onder controle op dit moment. En dat is misschien ook wel waarom dit mijn goede voornemen is!
Leven Met Lepels 