Soms denk ik, “Wat zou er nou gebeuren als ik gewoon ga leven?” Leven zonder na te denken over lepels? Ja, dan crash ik natuurlijk. Zoals afgelopen week. Na het concert van vrijdag, vrienden die over de vloer kwamen (samen met de alcoholische drankjes die werken gedronken) op zaterdag, werken + een verjaardag op zondag, werd ik super ziek. En het feit dat ik blijkbaar nog een virus (geen corona) te pakken heb hielp niet echt mee.
En het weekend was echt super leuk, super gezellig en eentje die gewoon zou moeten kunnen. Maar als je leeft met ME kan dat dus niet (altijd). Het was dit keer te veel. En dat voelde ik tijdens het weekend ook aan mijn lichaam. Ik moest mij erdoorheen slepen. Maar ik zei tegen mezelf, “Kom op volhouden. Het is zo gezellig!”. Ondanks dat ik wist dat als ik aangaf dat ik aan mijn limiet zat, het helemaal goed zou zijn. Maar ik was het daar dus niet mee eens. Ik wilde dit. Even alles negeren. Ik wilde mijn limiet niet accepteren.
En dat woog zondag mentaal erg zwaar. Ik was boos op mezelf en mijn gezondheid. Dat ik niet even een weekend kon genieten zonder ziek te worden. Het voelde (sorry voor mijn taal) fucking oneerlijk. Dat ik als 28-jarige zo gestraft moest worden om het gewoon eens gezellig te hebben. Maar gezelligheid heeft een limiet als je leeft met ME. En boos op mezelf omdat ik dit heb toegelaten. Ik had beter moeten weten. Wat een slecht voorbeeld voor iedereen met ME.
Die mentale en fysieke uitputting was echt goed te zien maandag op het werk. Ik denk dat ik voor het eerst in mijn tijd daar op een stoel ben gaan zitten, voor de gehele dienst. Geen kracht voor iets anders. Er werd mij sterk geadviseerd om het bed in te duiken als ik thuis kwam. Maar… dan nog niet willen toegeven. Dan nog beslissen om bijv. het appartement op te gaan ruimen. De reden? Omdat ik anders niet goed kan rusten. Wetend dat het appartement, volgens mijn standaard, niet is opgeruimd. Of kwam dit omdat ik dacht, “Ja, ziek ben ik altijd, maar er moeten dingen gedaan worden.” Over dit fenomeen ben ik nog een blog aan het schrijven.
In ieder geval kwam de crash op dinsdag. Hoofdpijn en misselijk. Nu kwam het lichtpuntje pas: alles laten vallen en naar bed. Dus dat deed ik. Ik nam mijn medicijnen, verwarmde een pittenzak en ging naar bed. De hoofdpijn was redelijk snel weg, maar mijn lichaam heeft het bed bijna de heledag niet meer verlaten. Blijkbaar zijn er vrienden van Donney over de vloer geweest. Niets van meegekregen.
Maar ik baal wel van mezelf dat het zo ver heeft moeten komen. Dat pas wanneer ik die hoofdpijn voel aankomen dat ik angstig begin te worden. Hoofdpijn is voor mij wel echt het signaal dat de kans erin zit dat ik voor een onbekende tijd niet meer zal kunnen functioneren. De hoofdpijn zelf heeft een record van 11 uur, waarin ik geen licht, geluid, en zelf het bewegen van mijn eigen lichaam en praten niet aankan. En dan komt daarna nog het herstellen. Iets wat ook een onbekend aantal uren en soms dagen nodig heeft.
Het had niet zo ver moeten komen. Het ideaal plaatje zou zijn als ik die crashes niet had. Maar even realistisch, bij ME kan dat door zo’n druk weekend en een virus komen, of door het douche, door een ruzie, door boodschappen te doen, of wat dan ook. Alles wat inspanning kost eigenlijk. Dus het is en blijft een gok.
Maar goed, wat is gebeurd is gebeurd. En ik kan hier alleen maar van leren. En wie weet iemand die dit leest ook!
VOLG LEVEN MET LEPELS
Leven Met Lepels 