Afgelopen week, zeg zelfs maar weken, is het heel hectisch geweest. Plots moesten we door een groot verlies heen. Daardoor werden de dagen langer dan normaal. Het was bijna elke dag op pad.
Leven op reserve lepels was het. Daardoor gebeurde er een aantal dingen. Zo heb ik mijn lichaam amper de ruimte gegeven om te rusten. Ik ging maar door en door, om er voor de mensen te zijn die mij lief zijn. Steun geven. Ik zou en moest alles volhouden. Maar na de crematie op de 28e begon het lichaam langzaam maar zeker weer af te takelen. En ondanks dat ik dacht dat het allemaal goed ging, merk ik achteraf dat ik een heleboel heb laten liggen. Het huishouden bijvoorbeeld. Mijn vriend moet eigenlijk nog steeds rustig aan doen met zijn enkel. En ook al zegt hij dat hij iets kan doen, merk ik dat ik zijn herstel niet in de weg wil zitten. Dus doe ik het eigenwijs allemaal zelf. Als ik nu kritisch kijk naar het appartement dan heb ik heel wat in te halen.
Maar het huishouden kost heel wat tijd en energie. Omdat ik tot nu toe die energie niet bezit en andere dingen voorgaan, probeer ik elke dag een klein beetje te doen. De ene keer de keuken en een andere dag de was. Dus het duurt even voordat alles weer bij het oude is.
Ondanks dat ik alles weer naar het oude wil krijgen ben ik ook veel bezig met de toekomst. Zo ben ik rustig opzoek naar potentieel nieuw werk. Niet omdat ik niet bij De Kempervennen wil blijven. Kon dat maar. Maar omdat ik merk hoeveel het fysiek van mij vraagt. Zo heb ik ook bijvoorbeeld de afgelopen weken zonder mijn e-bike moeten doen. Dat alleen vroeg al veel en dan ook nog erbij werken, het huishouden, mezelf en het verlies. Dat ik nog niet ben gecrasht snap ik ook niet. Maar het gaf mij wel weer het perspectief van hoeveel alles van mij vraagt. Ik heb de afgelopen weken met een heel uitgeput lichaam en veel pijn gewerkt. Ik vraag mij dan toch af of dit nog wel het juiste beroep voor mij is en ik eens serieuzer moet gaan nadenken over wat ik op lange termijn wil gaan doen. Uit voorzorg voor mijn gezondheid.
Ook heb je misschien gemerkt dat ik op www.levenmetlepels.me druk bezig ben geweest. De site bestaat nu al een tijdje en werd het eens tijd dat ik eens het één en ander zou veranderen. Zo ben ik rustig tussendoor bezig om de pagina’s te herschrijven en in de lay-out wat dingentjes toe te voegen. De pagina ‘Lepeltheorie’ is al helemaal vernieuwd. Neem een kijkje. Maar zo heb ik ook Niki en Melanie op de site mogen introduceren. Niki wilt vrijwillig bloggen voor de site en haar eerste blog staat al online. Of we meer van haar gaan lezen, dat laat ik vooral aan haar over. Want niets moet. Melanie is niet van het schrijven en is daarom een vlog op YouTube begonnen. Haar video’s zijn terug te vinden hier op de website.
En als dat nog niet genoeg was heb ik nog een heleboel andere zaken die ik nog moet regelen. Dingen waarvan ik tot recent nog niet helemaal bewust van was hoe belangrijk die zijn. Dus ook dat moet nog ergens tussendoor.
Omdat ik nu nog zoveel dingen moet doen merk ik heel goed hoe mijn beperkte energie mijn tegenhoud. Mijn hoofd wil zoveel, heeft zoveel ideeën. Maar het allemaal uitvoeren is gewoon lastig. Het ding van leven met lepels is eigenlijk goed leren plannen. En dat is ook iets waar ik goed in ben geworden sinds ik chronisch ziek ben geworden. Maar zodra er iets nieuws/onverwachts gebeurd dan lukt soms ook dat niet meer. Ik wist even niet hoeveel energie een bepaalde activiteit ging kosten en opeens zat er sneller doorheen. Alles begon op te stapelen en wist ik even niet meer waar ik moest beginnen.
Maar langzaam begin ik het weer door te krijgen. Ik moet ook leren om dingen eens los te laten. Dus in plaats van alle energie in één ding te steken kies ik er momenteel voor om van alles een klein beetje te doen. Dan is er overal tenminste een begin van gemaakt. Dat is het beste wat ik op dit moment kan doen. En het is niet erg om van alles te moeten. Zelfs niet met de beperkte energie die ik maar heb. Het duurt bij mij alleen wat langer. En soms is dat heel frustrerend. Want ik wil gewoon een dag kunnen pakken en alles kunnen regelen, maar dat gaat niet. elke dag een beetje.
Dat is even een overzicht van wat er allemaal nu speelt. Ik hoop weer zin te krijgen om meer te bloggen. Maar soms voelt het even allemaal heel onbenullig. Het hele leven met lepels. Vooral door wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd. Het voelt soms een beetje alsof ik geen recht heb om over dit leventje ook maar iets te schrijven. Maar zodra ik dat wel doe krijg ik ontzettend goede reacties. Dus daar hou ik mezelf vooral aan vast. Want mijn verhaal, mijn ervaringen kunnen heel waardevol zijn voor een ander.
Leven Met Lepels 