Hallo allemaal! Wat leuk dat jullie mijn allereerste blog ooit lezen. Laat ik beginnen met mezelf voor te stellen. Mijn naam is Melissa de Groen, ik ben 22 jaar jong en getrouwd met de man van mijn dromen. Samen met mijn man (die overigens Dimitry heet) heb ik een hondje en poes. Jack en Mija. We wonen momenteel nog bij mijn ouders in het mooie Brabant vlakbij ’s-Hertogenbosch.
Dit was allemaal super leuke informatie over mij natuurlijk maar ik schrijf deze blog niet zomaar. Ik heb ME/cvs. Ik hoop met mijn verhaal mensen te kunnen helpen, mensen met of zonder deze beperking. Ja, ik noem het een beperking. Dit doe ik omdat het mij beperkt in de dingen die ik graag zou willen doen en de dingen die ik moet doen.
Ik heb de diagnose in 2018 gekregen maar, daar is helaas eerst nog 5 jaar lang aan ziekenhuisbezoeken aan vooraf gegaan.
Begin 2014 kreeg ik klachten zoals extreem moe zijn na inspanning. Inspanningen die ik al jaren lang dagelijks/wekelijks deed, zoals sporten. Toen die klachten dusdanig erg werden en lang aanhielden, ben ik samen met mijn moeder naar de huisarts gegaan. Daar werd ik weggestuurd met de informatie dat het hoort bij een meisje zijn/pubertijd/het worden van een vrouw. Natuurlijk geloofde we de huisarts, die hebben er tenslotte verstand van. Maar na een aantal weken zijn we weer terug gegaan omdat de klachten aanhielden. Deze keer werden we doorverwezen naar een kinderarts in het ziekenhuis. En toen begonnen de onderzoeken, bloedonderzoek, urine onderzoek, lichamelijk onderzoek (fysiotherapeut) en mentaal onderzoek (psycholoog). De fysio zei dat ik presteer op de norm, de psycholoog zei dat het niet mentaal ligt. Uit het bloedonderzoek kwam niks en ook het urineonderzoek was waardeloos. Deze onderzoeken duurde bij elkaar zo’n 4,5 jaar. Het laatste half jaar heeft mijn kinderarts gekeken of het misschien lag aan de druk die ik kreeg ik op school of thuis. Ze bedachten echt van alles. Uiteindelijk kreeg ik, na nog eens een half jaar, een envelop in de brievenbus. Hierin zat een brief met daarop geschreven “chronische vermoeidheid syndroom” met de handtekening van mijn arts eronder. Maar dat was dan ook alles. Dat was de enige zin die op dat papier stond. En nu? Wat is het? Is er een medicijn? Is het ernstig? Wat moet ik doen?. Allerlei vragen gingen er door mijn hoofd. Dus mijn moeder maakte weer een afspraak bij die arts en die wist ons precies niks te vertellen.
Daar sta je dan. Een diagnose waar je eigenlijk op dat moment niks mee kan. Samen met mijn moeder ben ik op onderzoek uitgegaan over wat het nou precies is. En nu sta ik een sterker in mijn schoenen. De klachten zijn er nog, ik heb er nog veel last van. Maar ik heb een stel geweldige ouders die me steunen, super goed vrienden die er rekening mee houden en natuurlijk mijn man.
Toen ik mijn man leerden kennen heb ik het hem niet meteen verteld. Niet omdat ik me schaam, want ik schaam me er absoluut niet voor. Maar omdat ik niet wil dat dat mij omschrijft. We hebben eerst goed kennis gemaakt en toen het goed voelde heb ik het hem verteld, we hadden op dit moment nog geen relatie. En na 3 weken vroeg hij me z’n vriendin te zijn. 1.5 jaar later zijn we getrouwd. Hij steunt me elke dag, doet dingen voor me zonder dat ik het vraag om mij wat meer rust te geven. Zelf werk ik ook en soms wordt het me toch net even iets te veel en helpt hij me met bijvoorbeeld douchen en aankleden. Hij is een man met een hart van goud en ik hem eeuwig dankbaar dat hij ondanks mijn beperking toch all-in is gegaan.
Hierbij rond ik het maar eens af. Bedankt voor het lezen!
VOLG LEVEN MET LEPELS OP
Leven Met Lepels 