Wat voor effect heeft het weer nu echt?

Het plan was eigenlijk om iets eerder een blog te schrijven over hoe mijn lichaam omging met de zomerse warmte van de afgelopen tijd, maar om eerlijk te zijn had ik weinig energie over om die daadwerkelijk te schrijven. Maar nu het weer wat koeler is, wil ik wel nog even de kans grijpen om terug te blikken. Misschien zit jij namelijk echt te snakken naar die zomerse warmte, lekker op het terras, even naar het strand of het zwembad, maar ben ik niet altijd even enthousiast. En ik zou geen Nederlander zijn als ik hier niet even over zou klagen.

Warmte (vanaf zo’n 25°c) is namelijk een trigger voor mijn me/cvs. De warmte laat mij meer vermoeid achter dan dat ik normaal al ben; wat alledaagse activiteiten nòg lastiger maakt om uit te voeren. En begrijp me niet verkeerd. Ik hou van het zonnetje op mijn gezicht, geen zorgen te hoeven maken of ik een jas mee moet nemen, om mijn open schoenen weer uit de kast te halen. Laat we het dus ook niet hebben over het feit dat ik überhaupt jurkjes heb gekocht voor deze zomer. Maar, er is een verschil tussen het gevoel van “heerlijk die zon” en “wie heeft het vagevuur bovengronds gehaald?”. En het is algemeen bekend dat wanneer het in Nederland warm is, het niet alleen warm is, maar ook nog eens benauwd.

Ondanks al dat geklaag, heb ik de warme weken niet stil gezeten. Ik ben dingen gaan ondernemen. Denk aan de hond trimmen, huishoudelijke taken, socialiseren, wandelen en werken. Maar dat nam samen met het weer wel zijn tol. Ik heb veel last gehad van PEM (Post-Exertionele Malaise: een toename van zowel lichamelijke als cognitieve klachten na inspanning). Eigenlijk al na de kleinste taken. Ik ervaar dan een schepje bovenop mijn klachten zoals extreme vermoeidheid, hartkloppingen, brainfog, verslapt lichaam, duizelig en hoofdpijn. Griep hebben terwijl het buiten 30°c is. Maar toch doorgaan, want ik wil natuurlijk ook ‘genieten’ en gebruik maken van die zomerse warmte. Met als gevolg dat ik daarna dagen bed gebonden achter bleef. Zielig? Nee, helemaal niet. Maar wel rot om herinnerd te worden aan het feit dat deze dingen niet vanzelfsprekend en zonder gevolgen zijn.

Maar na zonneschijn komt… vooral veel regen. Het was deze week weer wat koeler en daar is waar fibromyalgie om de hoek kwam kijken, en de me/cvs meer op de achtergrond kwam te staan. Dat brengt me terug naar de vraag van Jess op haar Instagram account (@chronically.co.uk): “Waarmee is het moeilijker om te leven? De vermoeidheid of de pijn?”. Ik antwoordde met: “de vermoeidheid”. En ik denk in dit geval dat dat zeker waar was. Want ondanks dat nu mijn spieren iets meer willen verkrampen, ben ik weer vaker met de honden gaan wandelen, ben ik voor het eerst in een lange tijd naar de sportschool geweest en vond ik zelfs dat extra rondje zoeken naar het bedrijf voor mijn kennismakingsgesprek geen probleem. Niet dat de vermoeidheid nu weg is. Nee, die zal er altijd zijn. Maar doordat het wat koeler is, overheerst het (dit keer) niet

IK GA WEER STAGE LOPEN
Even kort over dat kennismakingsgesprek. Ik deed namelijk een oproep op LinkedIn voor een stageplek en kreeg een leuke uitnodiging voor een kennismakingsgesprek van ’Driessen Groep’. Daar beginnen ze aankomend schooljaar namelijk met ’Inclusieve Stages’. De uitnodiging kwam via mijn e-mail van ‘leven met lepels’, dus dat “Wanneer vertel ik ze over mijn beperkingen” probleem was al uit de weg.

Op de terugreis van mijn kennismakingsgesprek kreeg ik een uitnodiging voor de diploma-uitreiking van school, wat eigenlijk een soort klap in het gezicht was van het feit dat ik nog niet kan afstuderen van het MBO. Met ook nog een telefoontje van mijn loopbaanbegeleider waar ik antwoorde met: “Ik had niet verwacht dat je mij zou bellen!?”. Maar geen zorgen want dat bedrijf heeft mij laten weten dat ze een plekje voor mij hebben om vanaf september stage te komen lopen. Daarna kan ik eindelijk afstuderen.