De angst om te gaan werken als chronisch ziek persoon

Als je mijn blog al een tijdje volgt, weet je dat ik ben gestopt op stage. Heb je dat gemist? Dan lees je dat HIER. Maar ondanks dat ik nu thuis zit, ben ik niet van het stilzitten. Daarom heb ik op het werk aangegeven dat ik voor de komende tijd meer inzetbaar ben. Dat betekent niet dat ik nu opeens de hele week aan de gang ben (want dat is natuurlijk voor mij niet realistisch), maar gewoon een dagje of 2 extra is al goed. En ondanks dat ik het ontzettend naar mijn zin heb, kijk ik er soms ook wel erg tegenop.

Laat ik eerst kort eens vertellen over mijn dienst van vorige week dinsdag, waarvoor ik werd gevraagd om extra te komen werken. De dag dat ik werd gebeld voelde ik mij goed, dus: ‘’Ja hoor, geen probleem’’. Maar op de dag zelf, voelde ik me erg ziek. Niet toen ik die ochtend uit bed stapte, maar eigenlijk pas toen ik al aan het werk was. Het was een vuldienst, die valt sowieso al zwaarder dan een kassadienst, maar dat weet ik van te voren. Nog niet eens halverwege mijn dienst merkte ik dat ik te snel uitgeput was, ik was langzaam en moest steeds sneller adempauzes inlassen. Na mijn pauze ging een collega eerder naar huis toe. Zij had eigenlijk alles al klaar staan voor de volgende collega, en vroeg of wij tot die tijd de boel in de gaten wilde houden. Dat bracht mij eigenlijk op het idee om ook maar te vragen of ik eerder naar huis mocht gaan, nu het toch zo rustig was in de winkel.

Ik stelde voor om het werk af te maken, en als dat eerder was dan mijn eindtijd of ik dan mocht gaan. Gelukkig kregen we onverwachts extra hulp in de winkel, waardoor de vracht al voor een groot deel was aangevuld. Mijn leidinggevende vond dit geen probleem en vertelde mij met een hele vriendelijke en begripvolle toon dat ik nu al wel mocht gaan. Ik hoefde niets meer af te maken en mocht thuis lekker uitrusten. Toen ik eigenwijs toch snel wat dingetjes wilde doen, gaf een collega aan dat ik echt naar huis kon gaan. Dankbaar dat ik mij tussen zulke lieve mensen mag bevinden.

Twee dagen later moest ik weer werken. Dit gaf eigenlijk wel wat angst, in verband met die vorige dienst. Bang dat mijn lichaam mij weer in de steek zou laten. En het gaat er niet om dat de angst er is omdat mijn werk niet leuk is, maar puur door de onzekerheid van mijn lichaam. Gelukkig ging deze dienst juist lichamelijk erg goed, en nam ik op tijd tussendoor kleine rustmomentjes, om het zo te houden.

Maar tijdens het schrijven van deze blog, zet het mij wel aan het denken. Dat gevoel van angst, heb ik meestal als ik ga werken. Angst om het lichamelijk niet te kunnen volhouden. Angst om er alleen voor te staan. Angst voor onbegrip. Angst om ontslagen te worden als ik mij eventueel toch ziek meld, als ik denk dat mijn dienst mij meer kwaad dan goed gaat doen. Maar die angst wordt niet zomaar weggenomen omdat ik weet dat mijn werkgever en collega’s mij zo goed steunen. En dat is natuurlijk niet gek.

Als je een lichaam hebt die onvoorspelbaar en niet te vertrouwen te werk gaat, hoe moet ik dan vol vertrouwen naar het werk toe? Ik zou heel graag van huis weg kunnen gaan, zonder hier maar een seconde over na te hoeven denken. Maar dit is nou eenmaal mijn, en die van vele hun realiteit. Hopen dat het lichaam je genoeg lepels biedt om te doen, wat je die dag graag wilt doen. En we hebben allemaal zo onze tips en tricks om deze zo goed mogelijk te besteden en/of te besparen, maar soms kun je nog alles zo goed doen, en dan nog kan alles zo fout gaan. Dat is die onvoorspelbaarheid. Maar hoe ik de angst voor de onvoorspelbaarheid eruit krijg? Dat weet ik helaas nog niet.

Maar als je een tip voor mij hebt, dan daag ik je uit om mij die te vertellen in de reacties waarop je deze blog hebt gevonden!