Binnenkort bezoek ik weer een nieuw concert, maar heb ik door mijn blogpauze nog niet geschreven over het vorige concert: Fall Out Boy op 25 oktober in Brussel.
Dit concert was wel even meer uitputtend dan de vorige concerten, maar wel net zo gaaf. Dit heeft onder andere te maken met de reis die we moesten afleggen om überhaupt bij het concert te komen. Namelijk een reis naar Brussel, én het concertzaal zelf.
Ten eerste heb ik gewoon gewerkt die dag. Wel thuis, dus dat was chill. Dat scheelde in ier geval nog een extra reis heen en weer naar en van het werk. En voordat we de reis naar Brussel voortzetten, moesten er nog een aantal dingen gebeuren. Denk aan: omkleden, boodschappen doen (eten en drinken voor in de auto/voor het concert. We hadden namelijk niet echt veel tijd om van tevoren echt ergens te stoppen om te eten), en de rest van het gezelschap ophalen (lees ook: van auto’s wisselen). Alleen dit allemaal was al genoeg om mijn lepels ver te laten zakken. Maar goed, in mijn achterhoofd wist ik dat ik uiteindelijk toch overging in overlevingsstand. Normaal slecht om aan te houden, maar voor concerten doodnormaal geworden.
De reis naar Brussel zette zich voort. En zoals normaal heb ik niet opgezocht wat dat betekende. Maar ik ving een glimp op van de navigatie die aangaf: 2 uur rijden. 2 UUR!! “Oh God, dit wordt een lange en moeilijke dag.’’, dacht ik bij mezelf. Maar ik probeerde niet meteen in paniek te raken. De reis was lang, maar ging uiteindelijk snel voorbij door het gezelschap waarmee ik was. Maar eenmaal aangekomen in Brussel was de reis nog niet voorbij.
We parkeerde de auto namelijk vlak bij een bushalte, waarbij wij, en je raadt het natuurlijk al, de bus nog moesten pakken naar het concertzaal. Maar dit ging iets minder soepel dan gedacht. De buskaartjes deden het niet zoals het zou moeten en er was een omleiding, waardoor we niet wisten waar we nu moesten uitstappen. Daardoor moesten we nog een stukje lopen naar de zaal toe. Eenmaal daar konden we meteen naar binnen, dus oké, dit keer niet lang wachten in de rij.
Maar wel lang wachten tijdens het concert. Eenmaal spullen in de lockers en een staanplaats te hebben gevonden, was het wachten op Fall Out Boy. Dat ging zo: voorprogramma 1, pauze, voorprogramma 2, pauze. Zoals ik al zei hadden we staanplaatsen. Of ja, we konden kiezen, maar gingen toch voor de staanplaatsen. En we stonden best dichtbij. Maar lang staan kost natuurlijk wel behoorlijk wat energie. Ook mede door de pijn. Dat lang en dicht op elkaar staan heeft heel wat gevolgen voor mijn fibromyalgie en scoliose. Oftewel, pijn, maar ook verzuring. Maarja, op zulke momenten neem ik het voor lief. Dat moet ik überhaupt wel. Laatst sprak ik nog met een collega over het dagelijks leven met pijn. Je raakt er op een gegeven moment aan gewend, wat je ook doet. Ja, ik zou pijnstillers kunnen slikken, maar heel eerlijk ben ik daar geen fan van. Ik slik nu dagelijkse medicatie om mijn migraines tegen te houden (wat ook werkt), maar he dat eerst fel tegengehouden. Tot ik echt niet meer kon. En het verschil tussen de pijn van migraine en mijn scoliose/fibromyalgie, is dat ik met een migraineaanval niet meer kan functioneren. Nu ik van baan ben gewisseld, kan ik leven met de andere pijn. Ja, het is er, maar het weerhoudt mij niet meer om te kunnen werken/leven.
In ieder geval, de pijn enzo verdween weer tijdens de set van Fall Out Boy, waarbij ik lekker mee kon dansen en zingen. Het was ongelooflijk gaaf om ze live te zien. De lange reis en de pijn en zo was het allemaal waard. Ondanks dat het een dag was wat extreem veel van mij vroeg, wil ik dit soort dagen niet missen. Is het vaak slim om te doen? Gecombineerd met het dagelijks leven? Nee, waarschijnlijk niet. Maar ik wil niet meer op alles nee hoeven zeggen. Bang zijn voor de gevolgen. Ik ben erg bewust van de gevolgen die zo’n dag veroorzaakt, maar die heb ik er dan voor over. Ik wil soms ook gewoon even iets doen, en later daar pas over nadenken. Net zoals eens lekker veel drinken en dansen en het laat maken en dan de volgende dag dat je denk, ‘’Shit!’’ Ondanks dat de nasleep bij iemand zoals ik langer natuurlijk langer duurt.
Terug naar het concert, moesten we ook weer terug. Nogmaals, er was omleiding, dus voor nu was het zoeken naar de juiste bushalte, in een voor ons onbekende stad en laat in de avond. Hier merkte ik pas dat ik toch een andere gezondheid heb dan de rest van de groep. Maar ook hoeveel het kan schelen dat je met mensen bent die dat (h)erkennen. Ik probeerde me groot te houden, maar af en toe maakte ik een opmerking dat mijn lichaam genoeg had. Ik probeerde er een grapje over te maken, ‘’Pff, zijn we er nog steeds niet? of Hé hé! We zijn er’’! Hier werd vaak om gelachen. Maar die grapjes gingen niet over dat het gewoon laat was of dat het allemaal lang duurde. De grapjes waren eigenlijk toch wel serieus. Bang dat ik nog meer zou moeten lopen en opgelucht dat we een bushalte/auto hadden gevonden. Ze zuchtjes en pufjes, waren niet om de stilte te doorbreken, maar omdat ik mijn lichaam dingen liet doen, die die bijna niet meer aankon.
Eenmaal in de auto zei ik tegen mezelf dat ik ging slapen. Want nog 2 uur wakker blijven ging ‘m echt niet meer worden. En dat lukte ook. Niet dat ik moeite heb met in slaap komen hoor. Ik slaap wel. Tegen het einde van de rit kreeg ik dan ook de opmerking of ik echt in slaap was gevallen. Dat zouden de anderen echt niet kunnen. Nou, als zij konden voelen wat ik op dat moment voelde dan wel hoor. Zelfs met de harde muziek en het gepraat tussendoor. Ik was allang blij dat ik mijn lichaam even op pauze kon zetten, totdat ik wel echt wakker moest blijven om van auto te wisselen die mij naar huis zou brengen.
VOLG LEVEN MET LEPELS
Leven Met Lepels 