Laten we het eens gaan hebben over autorijden en fibro in je lichaam hebben. Een van mijn sterke kanten van mezelf is, dat ik voor bijna alles wel trucjes heb ontwikkeld om het leven wat simpeler te maken. Voor nu gaan we het eens even hebben over creatief sjoefen over de weg.
Laat ik maar beginnen met het soort auto wat ik rijd. Het is een kleintje, met in hoogte verstelbare stoelen. Want op slechte loopdagen, kan ik natuurlijk niet zo diep door de beentjes zakken om de stoel in te kruipen. Eerst ga ik met mijn kont in de stoel zitten, om vervolgens mijn benen daarna 1 voor 1 naar binnen te bonjouren.
Ohja, ik rijd een automaat. Schakelen is uit den boze met vaak pijn in de handen en benen die snel moe worden. Verder zit er voor de lange saaie stukken een cruise control op, waardoor er minder lang spanning op de benen staat. Over deze cruise gesproken.. Deze gebruik ik ook op stukjes waar je max maar 50 mag. Op routes die ik standaard rijd, weet ik precies wanneer ik hem los moet maken voor de rotonde, hem uit laat rollen om precies de juiste snelheid te hebben om niet mijn been te hoeven op te tillen voor de rem. Dit onthoud ik door de afstand van de borden te onthouden.
Mijn stuurtje, die heel licht is, die staat op de laagste stand. Ja, ja, dit is niet hoe het je word aangeleerd met lessen. Maar dit scheelt in mijn nekklachten. Mijn handen leg ik dan ook onder aan het stuur als ik niet hoef te sturen. Probeer zo veel mogelijk elke spanning te vermijden in mijn armen en handen tijdens het rijden. Voor de hele pijnlijke handen dagen, gebruik ik antislip handschoentjes. Zodat ik minder hoef te knijpen met mijn vingers. Enige nadeel hiervan is, dat je in bochten dan je handen vaker moet verplaatsen met de beweging in de schouder. Dus het is altijd even goed afwegen wat er voorrang heeft die dag.
Verder heeft mijn gevaarte op de weg een hoge achterbak zonder drempel zeg maar. Dus tassen kan je er makkelijk in en uitschuiven. In plaats van te hoeven op of erover heen te tillen met in- en uitladen. Ohja, en deze achterbak gebruik ik ook wel eens om gewoon even in te gaan zitten als je met meerdere mensen bij de auto staat te wachten op een parkeerplaats.
Ik weet exact waar mijn grens ligt of het wel verstandig is om de weg op te gaan.
Een auto functioneert natuurlijk ook niet zonder brandstof. En aangezien ik met mijn brandstof van mijn lichaam zuinig aan ‘moet’ doen, scheelt het dat ik zelf mijn auto niet tank. Hier heb ik m’n vriend voor, die mijn auto dan volgooit voor me. En als het echt nodig is dat ik het zelf doe, ga ik naar nieuwere tankstations. Bij oudere tankstations krijg ik de hendel niet ingeknepen. Bij de wat lichtere variaties heb ik altijd alsnog met mijn minihandjes twee handen nodig om genoeg kracht te kunnen zetten om hem vol te kunnen gooien. Maar mocht iemand hier nog een gouden tip voor mij hebben, om dit makkelijker zelf te kunnen doen, hoor ik het graag!
Over parkeerplaatsen gesproken. De maximale afstand die ik momenteel volhoud is 25 minuten op bekende routes.
En als verder had ik nog de volgende vraag van een volger: “Ik krijg altijd last van mijn onderrug, die uitstraalt naar je bil. Heb je hiervoor tips?”. Ik heb hier zelf tijdens het rijden nauwelijks last van, maar wel als bijrijder. Ik zorg dat de stoel hoog genoeg staat. Bij mijn vriend in de auto, heeft die stoelverwarming, scheelt ook al iets. Verder is dit niet heel fijn voor de rijder, maar er moet echt elke 40-45 minuten gestopt worden zodat ik uit de auto kan. Even mijn benen doorwegen voor 10 minuten en dan weer verder. Ik zorg dat als ik er naast zit, dat ik vaak genoeg mijn benen verplaats van houding. Een beetje loop mee te tikken met mijn voet met de muziek, waardoor je je benen blijft bewegen. De weinige keren dat ik hier last van heb, tijdens het rijden, dan help ik mijn been altijd een beetje met het verplaatsen van de rem naar het gaspedaal. Door met mijn arm een beetje extra te ondersteunen. Dan heb ik net iets meer coördinatie in mijn been.
Laten we trouwens even voorop stellen. Ik weet exact waar mijn grens ligt of het wel verstandig is om de weg op te gaan. Fysiek gezien dan. Als ik mijn lichaam echt niet vertrouw die dag, of al nauwelijks kan lopen (lees: al vergaan van de pijn met het tot de keuken komen), dan stap ik de auto niet in. Ik weet van mijn lichaam dat ik wél reactiesnelheid heb en dat ik dan pal door de pijn heen kan reageren.
Tijdens het uitstappen, maak ik ook veel gebruik van mijn been om de deur open de duwen. Met die pijnlijke schouders is de deur open duwen met de armen, niet altijd even praktisch. Verder kan ik ook gewoon met 1 hand rijden.
Tijdens de periode dat ik nog 32 uur werkte en 40 km per dag reed, stopte ik ook wel eens onderweg naar huis bij het tankstation. Als ik voelde dat ik door de file het niet ging trekken. Dan koos ik er liever voor om even mezelf 10 minuutjes pauze te geven. Even de auto uit, beentjes strekken. Even wakker worden. Weer zorgen dat je wat alerter bent. Ook zorgde ik dat ik de afspraak had met werk, dat ik thuis mocht werken. De donderdagochtend met alle files was dit standaard. Verder paste ik mijn werktijden aan dat ik voornamelijk buiten de files om reed. Checkte ik altijd even google maps voor ik de auto in ging. Want beter een half uur langer blijven werken, dan file moeten rijden. Dat kostte mij minder batterij’tjes.
Mijn vrienden komen nu de laatste drie jaar altijd al mijn kant op. Of we spreken ergens halverwege af. Als ik dan met een sociale afspraak toch moet rijden, dan kies ik voor overdag afspraken. Zorgafspraken plan ik altijd na 10:30 in. Met uitzonderingen heel af en toe. Eerder lukt fysiek en mentaal gewoon niet echt. Voor het opstarten en douchen heb ik namelijk ook al minimaal 1 uur nodig. Douchen heb ik echt nodig voordat ik de auto in stapt. Dan gaat mijn lichaam namelijk in de actieve stand, mijn hoofd trouwens ook. Zonder douchen blijf ik namelijk in een halve zombiemodus.
Ik heb daarnaast ook natuurlijk mijn dissociatie aanvallen. Nu weet ik wat het triggert en dat ik het over het algemeen ze nooit overdag heb. Weet ik ook dat ik mezelf bij de les kan houden in de auto. Wat de truc hiervoor is (voor mij), als ik toch op het randje qua helderheid zit, de kleuren van de auto’s die voor, naast en achter je rijden opnoemen hardop of in het hoofd. Meezingen met liedjes die ik goed ken. Plus dan zet ik ook de temperatuur kouder in de auto. Kou helpt mij om in het hier en nu te blijven. Nu weet ik dat er meerdere vormen van dissociatie zijn, dus zorg dat je zelf bij twijfel overlegd met een professional of je wél mag autorijden.
Liefs,
Ps: Als laatste sidenote jij kent je lichaam het beste. Autorijden moet wél veilig gebeuren. Ik ben altijd moe, dus met vermoeidheid rijden ben ik gewend. Ja, ik ben ook wel eens stronteigenwijs, door de auto in te stappen, terwijl het daarna eigenlijk niet zo verstandig was. Maar nu vraag ik voor de langere stukken echt mijn paps, mams of vriend of die me wilt brengen. Of dat ze me ophalen en thuisbrengen zoals met de kerstdagen.
Bron: https://gedachtendagboek-blogs.blogspot.com/2024/02/creatief-autorijden.html
VOLG GEDACHTEN DAGBOEK
Leven Met Lepels 