Carnaval 2021 afgelast? Mijn ervaring met het missen van een feestje

In 2007 en 12 jaar oud was ik jeugdprins van Brouwersgat (Dommelen). Dat gaf al aan dat ik al op jonge leeftijd in was voor een feestje. Naarmate ik ouder werd zou ik eigelijk meer en meer met vrienden van feestjes moeten gaan genieten. Maar in plaats van dat ik samen met hen stond de dansen in de tref, lag ik al vroeg in bed. Ik werd namelijk snel daarna chronisch ziek; met ME/CVS op mijn 13e. Lees mijn verhaal hier!

Feestjes waren voor mij daarna niet vanzelfsprekend. Dat betekende niet dat ik niet naar feestjes ging. Veel mensen zullen mij misschien wel kennen van in de kroeg, maar weten bijvoorbeeld weer niet hoeveel ik daarvoor altijd moest inleveren. En soms dan kon ik niets meer inleveren. Oftewel ik zat ook vaak thuis of ging eerder naar huis. Met als gevolg dat ik de volgende dag doormiddel van foto’s op Facebook eraan werd herinnert wat voor feestje ik wel niet had gemist. “Je had er echt bij moeten zijn”. Ja! Dat ik had ik ook graag gewild. Ik leerde omgaan met FOMO (Fear Of Missing Out – het gevoel dat je iets mist als je er niet bij bent). Ik heb dit moeten leren loslaten, want het zal elke keer niet de laatste keer zijn.

Deze week zou het carnaval zijn, en terwijl ik overal on en offline berichtjes tegenkom van vrienden die het zo ontzettend jammer vinden dat het niet door gaat i.v.m met COVID-19, vind ik allemaal wel prima. Want, zoals je net hierboven al kon lezen, is het voor mij niet iets nieuws. Vorig jaar is het mij gelukt om net twee dagen te gaan. Om precies te zijn één middag en één avond. Meer was gewoon niet mogelijk door mijn gezondheid. Maar die twee dagen waren FAN-TAS-TISCH. Ik heb genoten met vrienden, de muziek, de gezelligheid en de vele biertjes (oké, sneeuwwitjes). Dat maakte het een geslaagde carnaval!

En ik ga je niet vertellen waarom jij niet het gemis mag hebben. Iedereen leeft namelijk een ander leven, in andere omstandigheden, en het is niet aan mij om te oordelen of jouw gemis wel of niet terecht is. Maar voor mij persoonlijk is het een opluchting. Een opluchting, omdat ik dit jaar geen planning hoef op te stellen om de dagen die ik wil gaan strategisch te laten uitkomen. Een opluchting dat ik niet dagen van te voren rekening moet houden dat ik niet te veel onderneem, zodat ik fit genoeg ben. Opgelucht dat ik niet bang hoef te zijn voor het onverwachte van de avond. Opgelucht, omdat het het laatste jaar slechter gaat. Na carnaval 2020 ben ik erg ziek geweest. Het is op de dag van vandaag nog steeds niet duidelijk of dat kwam door carnaval of misschien zelfs COVID. Maar wat wel duidelijk is, is dat het een lang herstel is. Lees ‘is’. Ik ben nog steeds bezig. We zijn bijna een jaar verder en ik ben nog steeds niet waar ik vorig jaar was. Iemand die net uit terug van stage uit het buitenland kwam waar ze twee keer per dag tours gaf; wandelend of op de fiets, naar iemand die weer na het douche moet rusten. En voor de duidelijkheid, ik zal nooit meer de oude worden, maar momenteel voelt het alsof ik weer 13 ben. Het voelt een beetje terug bij af.

Carnaval zit in mij. Het heeft een speciaal plekje in mijn hart. Maar, ja! Ik ben opgelucht! Want dit jaar kan ik zonder het gevoel om iets te missen, mezelf die nodige rust gunnen.