Het is 09:09 en ik zit in de kantine van het Anna ziekenhuis in Geldrop. Ik ben hier niet voor mijzelf maar voor mijn vriend en zijn liesbreuk operatie. Ontzettend blij dat hij eindelijk wordt geholpen en straks van die pijn af is, maar zenuwachtig omdat ik straks een aantal weken voor hem moet zorgen.
En dat doe ik met liefde, begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk doe ik dat, want ik ben van mezelf al een zorgende persoon. Maar voor iemand die zelf ook zorg nodig heeft ben ik wat angstig om de persoon te moeten zijn die straks de hele tijd aan moet staan. Misschien niet voor de volle herstel weken, maar wel voor een tijdje.
Stiekem razen de rampscenario’s als een gek door mijn hoofd. Wat als ik ziek wordt? Wat als ik crash? Wat als ik? Wat als.. wat als.. wat als..
Waar ik het meeste bang voor ben is het crashen. Want als ik crash zou ik simpelweg nog niet eens een boterham voor mezelf kunnen maken, laat staan voor iemand anders. Als ik crash is hij er normaal voor mij om de hoofdpijn die ik dan ervaar bij mij weg proberen te nemen en voor mij te zorgen als ik te uitgeput raak. Maar in hoeverre is hij straks in staat in verband met de pijn? Klinkt super egoïstisch om wel heel veel zorgen om mijn gezondheid te hebben na zijn operatie en bij hem te denken, “ach, dat komt wel goed.”
Ik denk dat veel mensen die (onzichtbaar) chronisch ziek zijn dit zullen hebben; wanneer ze nog voor iemand anders moeten zorgen. Tenminste dat kan ik mij voorstellen. Maar wie zorgt er dan voor mij, als ik het niet kan? En het is eigenlijk niet eens dat ik perse alleen maar zorgen maak over wie zorgt er voor mij, maar ook wie zorgt er dan weer voor hem?
Gisteren had ik een goed gesprek met iemand die haar hulp aanbood, zodra ik het even niet meer zou kunnen. En ik moet goed tegen mezelf blijven zeggen, “Neem het aan”. Want ik kan het waarschijnlijk niet alleen.
Leven Met Lepels 
Eén opmerking over 'In het ziekenhuis: wie zorgt er voor mij als ik het niet kan?'